Sweet goodbyes

‘If you ever have the chance to visit two continents in your lifetime, visit Africa…. TWICE’

Donderdag 23 januari. Vanochtend heb ik Plett met veel pijn in mijn hart moeten verlaten; met een grote smile maar ook een paar dikke tranen in mijn ogen. De afgelopen dagen stonden in het teken van afscheid nemen van mijn werk, collega’s en vrienden en ondanks dat ik mijn bekende glimlach op mijn gezicht probeerde te houden, kon ik niet mijn tranen in bedwang houden. Want wat ga ik Plett, de mensen en mijn werk veel missen. Zonder hun had ik het niet zo fantastisch gehad, want het land mag wel zo mooi zijn en het wildlife zo fantastisch het waren toch echt mijn vrienden en collega’s die er voor hebben gezorgd dat ik een onvergetelijke tijd heb gehad. Ik denk het heel erg om schakelen wordt in Nederland, want sommige dingen zijn zo normaal geworden en die ga ik zeker missen zoals: met z’n 6en in de achterbak van Mark gepropt(heeft een Bantam met een achter bak voor spullen in te doen), mensen die staan te liften waar het niet mag, linksrijden, Afrikaans, stickers op servetjes, kliktalen als Xhosa en Zulu, de kuikentjes, dassies, mannetjes die helpen met uitparkeren, supermarkt medewerkers die je spullen in je tas doen en benzinepomp mannetjes die benzine in je auto gooien, braai, boerewors en bobotie(ik heb het recept!), now, nownow, just now, Mark’s garagedeur die ik niet dicht kreeg, hek met gebruiksaanwijzing, African time, uitgebreide landschap en bergen, niet mega veel steden kort op elkaar en…. Zelfs quinea fawls, dat is een vogel die mij mijn eerste maand elke ochtend om 6 uur wakker maakte door knoerhard te kakkelen.

Dinsdagochtend ging Minke naar George, om haar auto eindelijk op te halen. Ze hadden bij het benzinestation diesel i.p.v. benzine er in gedaan en na 2 weken waren ze daar eindelijk achter gekomen. Nadat ze terug kwam, besloten we niet naar de Peninsula te gaan die dag maar de volgende dag, dit omdat het bloedheet was: rond de 30 graden. Omdat Minke die nacht met Mars auto Selena had weggebracht, was ze nog aardig moe dus ging ze even een middag dutje doen terwijl ik al mijn data gereed maakte voor Mark en Minke. Op de middag had ik met Mark en Minke nog een kleine bespreking over hoe nu verder, zij gaan door met dit project terwijl ik thuis mijn verslag af maak voor school. Als we alle data hebben doen we de statistiek programma’s, die eventuele verbanden vastlegt en hierna zal ik alles uittypen voor de resultaten en discussie voor het wetenschappelijk artikel. Het voordeel is dat dit ook hetgene is wat ik voor school moet doen, dus we kunnen dat gebruiken maar dan met de meest geüpdatet gegevens. Wat voor mij fijn is, is dat de meeste oystercatcher kuikens zijn voor mijn vertrek uitgekomen en dus heb ik het meeste werk kunnen doen. Na dit, zijn Minke en ik naar Market square gegaan waar ik nog een nieuwe spijkerbroek en 2 nieuwe hempjes had gekocht bij Mr. Price en ook had ik afscheid genomen van de Tourist Information man. Ik had hem een kaartje gegeven om hem te bedanken wat hij allemaal voor me had geregeld en ook omdat hij altijd vroeg hoe het met mijn project ging, het is echt een schat van een man. Hierna gingen we naar Pick ’n Pay om spullen te halen voor mijn afscheidsbraai met mijn collega’s. Tegen 6 uur waren we; Mark, Minke, Kelly, Jesse, Kate en ik bij the Whitehouse. Hier gaf ik de oude kleren die ik nog had en Minke niet wou aan de meiden en mijn oude schoenen aan Neli, die dezelfde maat heeft. Vervolgens gingen de mannen aan de slag met de braai en tegen 7 uur konden we eten. Mijn aardappelsalade en Yola’s pasta salade waren een hit en het vlees was weer ouderwets lekker; saté en boerewors. Omdat ze al een hele tijd aan het zeiken waren voor een speech, deed ik een aangepaste; eerst vroeg ik ze om mijn NVT t-shirt vol te schrijven en vervolgens las ik een kaartje voor waarop ik ze bedankt voor de gaafste tijd van mijn leven, ik hield het natuurlijk niet droog. Na de tranen te hebben weggeveegd kreeg ik van hun nog ene cadeautje; een blauwe NVT pet en een schelpje met daarop: To Shirey Love SA. Neli had onthouden dat blauw mijn lievelingskleur is om te dragen, dus dat had ze goed uitgekozen. Na een heerlijke choco mint pudding (made by Kelly en Jesse) moest ik dan toch echt afscheid nemen van mijn collega’s en goede vrienden. Terwijl ik bij hun lachte, knapte er toch echt iets toen ik in de auto zat en kon ik mijn tranen niet meer tegenhouden; want wat ga ik die mensen missen. Jesse snapte er niks van, want het is toch leuk om naar huis te gaan. Dus legde ik hem uit dat ik erg ging missen en zei hij dat het waarschijnlijk was dat ik Plett zo leuk vond, ik kon het alleen maar met hem eens zijn. Eenmaal thuis ben ik naar mijn bedje gegaan.

Woensdagochtend tegen half 7 reden we naar de Peninsula. Hier had ik alleen maar kuikentjes en moesten we 4 nesten controleren. Het eerste nest was het nest waarvan de kuikentjes aan het uitkomen waren, en nu vond ik ze gelukkig allebei onder een boomstam. Wat onwijs leuk was, om ze eerst te zien uit komen en vervolgens nog eens te kunnen zien als ze uit hun eitje zijn. Vervolgens de andere 3 nesten gecontroleerd, bij het laatste nest zat het kuikentje niet op z’n standaard plek en na een 15 minuten te hebben gezocht konden we hem nog niet vinden. Ook waren de ouders niet heel erg aan het fluiten, wat ze normaal wel deden. Dus gaat Minke de volgende keer weer controleren en hopelijk vind ze het jong dan. Hierna moest Minke nog een interview voor Mark doen met mij, die hij voor de website kan gebruiken en facebook. Hierna ben ik het water ingedoken en na een tijdje was Minke ook in het water. Ik stelde voor om naar de overkant te zwemmen met de boot en onderweg nam ik nog foto’s van het onderwater leven, omdat mijn wegwerpcameratje nog vol moest worden geschoten. Eenmaal aan de overkant, laadde we alles weer in en reden naar Lookout om daar nog mijn laatste disturbance trial te doen op mijn laatste nest. Hierna was mijn veldwerk echt over, maar moest ik thuis nog wat dingen invoeren voor Mark en Minke. Voordat we thuis waren, reden we naar de drukker die het t-shirt van BirdLife had gedrukt en waar ik ging kijken of ze nog een ander kleur hadden. Ik had ene t-shirt et lichtroze gekregen, maar dat is niet echt een kleur die ik vaak draag. Hier zeiden ze dat ik zelf ook een print mocht kiezen, dus ging ik voor een print met het Afrikaanse continent in het midden, daarom heen dolfijnen, een pijl die Plett aan wijs en met Plettenberg Bay er op. Ook wou ik graag een Pansy Shell op een van mijn mouwen, dit kon allemaal en we zouden het t-shirt later die dag kunnen ophalen. Na alles in de computer te hebben gezet voor mijn werk, moest ik nu toch echt eens mijn spullen in gaan pakken en tegen kwart over 3 reden we; Minke, Jesse en ik naar de film. Ik had gezien dat de film Khumba draaide, wat een Zuid-Afrikaanse animatie film was over een half gestreepte zebra. Dus had ik aan Kelly gevraagd of de kinderen mee wouden en aan Demi. Kelly besloot om alleen Jesse mee te geven, want we waren niet zeker of Kate 2 uur lang kon concentreren op een film. Dus gingen ik , Minke, Jesse en Demi op pad om de film te zien, die erg leuk was en wat zich in Zuid-Afrika afspeelde. Zo hadden ze van een groep springbokken rugby springbokken gemaakt, om dat de rugby jongens van het land de Springboks worden genoemd. Na de film reden we terug naar huis, waar ik Demi, Jesse, Minke en Kate als ze het wouden hebben een haaientand gaf die papa voor me had meegenomen. Dat was een groot succes natuurlijk, Kate vond het niks maar haar broer en Demi waren onwijs blij. Hierna ging ik met Minke mee naar Demi’s thuis, waar we een heerlijke pasta aten met Di, Charl, Josh en een vriend van hun. Voor het eten waren Demi ik nog even in het water gesprongen om af te koelen, het was boven de 30 graden en niet te doen qua hitte. Na het eten waren we nog bij het zwembad gaan zitten met onze voeten in het water en hadden we nog ff lekker bij gekletst, maar het werd donker en begon te onweren in de bergen. Dit was echt super mooi, hierna nog even wat thee gedronken en dan toch echt afscheid nemen van hun. Van hun had ik nog een magneet gehad van een pansy shell en engeltjes die demi had gemaakt, ook ene kaartje waarop stond dat ik altijd een thuis had in Plett, maar wel een lawaaierige ;). Superlief natuurlijk! Hierna thuis nog ff wat dingen gedownload van films van Minke en daarna mijn bed in.

Donderdagochtend was ik rond 6 uur wakker en ging ik tegen 7 uur naar de Browns om van de kinderen afscheid te nemen. Ik had voor hun allemaal nog een Nederlandse mokken pakket gekocht en deze gegeven met een kaartje voor Mark en Kelly en een kaartje voor de kinderen. Van hun kreeg ik ook nog een cadeau, schiet niet knoer hard in de lach: de Nederlandse bouwvakkerhelm van het WK-voetbal die Minke en ik wouden hebben voor veldwerk. Ik kwam niet meer bij en Minke later ook niet meer. Gelukkig begonnen de kinderen niet te janken en ging Jesse op school vertellen dat ik helemaal terug naar Nederland ging. We vond het al een wonder dat hij wist waar ik vandaan kwam, ook wou hij graag zijn haaientand meenemen maar zijn ouders wisten niet zeker of het op school ‘Show and Tell’ was, waarbij de kinderen iets meenemen en daarover vertelde. Daarom hadden ze besloten om eerst een ketting ervan te maken en daarna mocht hij er over vertellen. Nadat de kinderen naar school werden gebracht, pakte ik mijn laatste spullen en rond 8 uur was ik klaar en zei tegen Minke dat ik nog wel zin had om naar het strand te gaan met haar en Pippin (de hond). Na de wandeling, kreeg ik een smsje van Selena; de bus had 2 uur vertraging. Zij nam de bus vanuit Port Elizabeth en zou mij met de bus onderweg ophalen, dus belde ik de busbedrijf en die zeiden dat ze nu ong. 1 uur en 50 minuten vertraging hadden. Dus wouden we iets later vertrekken, maar kregen tegen half 11 (wanneer normaal de bus zou vertrekken) een telefoontje van Di, die in paniek was omdat ze dacht dat ik al weg was en dat hun bij de busstation stonden maar mij niet zagen. Dus zeiden we dat de bus later vertrok, maar gingen we alvast naar hun toe zodat we nog een ijsje konden eten met Di en Demi. Voordat we naar hun gingen nam ik nog afscheid van Mark en Kelly, waar ik natuurlijk een paar traantjes liet vallen en ook zij dat ik ze zo dankbaar was dat ze me in huis hadden genomen. Iets wat voor hun van als zelfsprekend was geweest en ook dat ik zeker mocht terug komen, ook zei ik dat ze altijd wel zijn in Nederland. Hierna gingen we naar Di en Demi. Het was een leuke verrassing en net voordat mijn bus er was, namen we ditmaal wel echt afscheid. Niet veel later was de bus er, wat vroeger dan verwacht en nam ik afscheid van Minke. De buschauffeur had haast, dus het was geen uitgebreid afscheid. Wat ga ik Minke missen, mijn huisgenootje, collega maar vooral een hele goede vriendin. In de bus zat Selena en onderweg hebben we nog wat zitten kletsen en nog wat geslapen, we waren beiden vrij brak van de korte nachten van de afgelopen week. Eenmaal in Cape Town kwam haar vriend ons ophalen en hadden ze bij mijn verblijf afgezet, super lief natuurlijk. Ik had geen zin in eten, dus sprong de douche in en ben daarna na wat veranderingen met mijn spullen in welke koffer mijn bedje in gedoken.

Mijn laatste dagje in Zuid-Afrika was dus in Cape Town en omdat Selena had gevraagd wat ik wou doen, besloten we mijn laatste dagje samen door te brengen. Tegen half 9 was ik bij het Waterfront waar we hadden afgesproken om te ontbijten, maar omdat van alles mis ging met de bus was ze er tegen 10 uur. Dus besloot ik in de tussentijd wat in de winkels rond te neuzen en een broodje te halen. Tegen 10 uur was Selena er en waren we ergens ontbijt voor haar gaan halen. Na haar ontbijt gingen we naar de boot waar we de tickets konden kopen om zowel met een boot mee te gaan om wat marine wildlife te zien en daarna nog naar het Two Ocean Aquarium te gaan. Op de boot zagen we al in de haven zeeleeuwen en op open zee zagen we Dusky dolfijnen, zeeleeuwen, 1 pinguïn, heel wat vogels en nog een andere dolfijnen soort die alleen in bij Kaapstad voor kwam, de Haveside’s dolfijn. De foto’s van de dolfijnen waren niet heel goed gelukt, maar ik had gelukkig al heel wat foto’s van dolfijnen. Wel waren deze twee dolfijnensoorten nieuw voor me, dus dat was erg tof en ook was het leuk om een pinguïn op open ze te zien zwemmen. Eenmaal terug op land, hebben we eerst bij de seal platform gekeken. Hier liggen veel zeeleeuwen te zonnen, zo ook een mannetje, vrouwtje en 3 jongen. Een van de jongen had een plastic koord om zich heen en er stond precies op die plek aangegeven over vuilnis in zee en wat de gevolgen waren voor dieren, het resultaat daarvan lag hier. Dus omdat we toch al op pad waren naar het Aquarium besloten we hier even te zeggen dat deze zeeleeuwenjong een koord om zich heen had. Ze gingen het doorgeven en kijken wat ze konden doen. Het Two Oceans Aquarium was echt de mooiste waard om langs te gaan, er waren allerlei aquariums met dieren van dit gebied. Zo was er een aquarium waar je je hoog in kon steken waar duizenden nemo’s in zaten en het glas waar jij doorheen keek, als hij anemoon zagen en hier op lagen te slapen of tegen aan schuurden, ook waren er veel haaien, 2 zeeschildpadden, krabben en kreeften, wormen, veel verschillende vissen, de Afrikaanse en Macaroni pinguïns, roggen en de rede dat ik ging het kelp forest. Kelp is een groot zeewier en het leek me zo gaaf om een kelp bos te zien vanuit het water. Het was erg mooi gemaakt en de planten bewogen mee met de beweging van het water. Wat ook erg gaaf is, is dat de Macaroni pinguïns elke dag naar beneden lopen in de middag naar hun grotere zwembad en op de middag weer terug naar boven komen, en nu hadden wij net geluk dat ze weer naar boven kwamen. Ze worden in het Engels Rockhopper genoemd, en sprongen inderdaad naar hun verblijf toe. We kwamen nog een dierverzorgster tegen die Selena kende, en zij vertelde ons dat alle Macaroni pinguïns uit het wild kwamen niet meer konden uitgezet worden. Niet omdat ze voor zichzelf konden zorgen, maar om te zorgen dat een pinguïn die vanuit Afrika kom met en ziekte terug gaat en hierdoor de populatie erg achteruit gaat.
Ook waren in een van de aquariums grote slakken, waarvan wij de schelpen op het strand vonden maar die schelpen zijn altijd een stuk kleiner. Dus toen ik ze zo groot zag was ik echt in shock, zo groot. Bij de haaien, roggen en zeeschildpadden bassin gingen ze voeren en waren er een paar duikers die ze te eten gaven. De schildpad wist dat ze eten kreeg als er een bordje te zien was. Na dit waren we klaar met het aquarium en hadden we nog even rondgekeken. Hierna besloten we om naar de stad te gaan, om daar wat te gaan eten. Bij de bus bleek dat ik geen kaartje daar kon kopen, dus liepen we weer helemaal terug naar de winkelcentrum en kochten daar een kaartje. Hierna reden we naar de stad om nog wat te eten bij een Afrikaans restaurant. Omdat het mijn laatste avond was, wou ik graag nog iets typisch Afrikaans te eten dus besloot ik voor Kudu, Eland én Krokodil te gaan met pap (een meelmengsel). Het was superlekker en na een gezellig dagje nam ik bij de bus afscheid van mijn vriendinnetje Selena. Bij mijn verblijf kleedde ik me om van zomer naar winter en werd daarna opgehaald door een backpackerbus. Mijn vlucht vertrok op tijd en na 12 uur kwam ik terug aan in mijn vaderland Nederland, waar het eerste (naast het koude weer) me vooral opviel dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg reden, hahaha.

Dit was het, mijn laatste verslag over mijn avonturen in Zuid-Afrika. Ik heb onwijs veel geleerd over onderzoek doen, hoe je een wetenschappelijk artikel moet schrijven, de interactie met de verschillende culturen en dat mijn Engels onwijs verbetert is. Na deze stage ben ik zeker wat ik wil, het onderzoek in. Niet alleen iets betekenen voor een individueel dier, maar voor een diersoort. Het liefste wil ik onderzoek doen naar zeevogels of met zeezoogdieren, maar ook het liefste met een soort waar het iets minder mee ga zodat ik echt iets kan betekenen. Toen ik vertrok had ik er geen idee van dat dit project z’on invloed zou gaan hebben voor de oystercatcher en Plett. Ik denk dat ik wel kan zeggen, dat wonderen de wereld nog niet uit zijn. Want als je mij 10 jaar geleden had gezegd dat ik een wetenschappelijk artikel zou schrijven in het Engels had ik je voor gek verklaard, maar dit is wel het bewijs dat waar een wil is een weg. De eerste week dat ik er was, gaf Mark aan dat ik een wetenschappelijk artikel zou schrijven in Engels en vroeg of ik dat zag zitten; ik zei ‘Ja, maar je moet me wel helpen het is niet mijn eerste taal’. Ik liet me niet tegenhouden door mijn dyslexie en vond het een uitdaging, want je moet je niet laten tegen houden door hetgene wat je niet kan maar het gewoon doen. Ik had geen andere Nederlandse talige mensen om me heen, de eerste maand. Het scheelt dat mensen hier Afrikaans spreken, maar ik liet het mezelf niet toe om Nederlands te praten en probeerde als het echt niet lukte met handen en voeten uit te leggen wat ik bedoelde. Wat een groot voordeel was voor mij, is dat veel van mijn collega’s Engels ook niet hun eerste taal was en dat hier door de Engelstalige mensen rekening mee werd gehouden. Ook gaven Mark en Minke aan dat zij ondanks dat Afrikaans hun tweede taal was, nooit een wetenschappelijk artikel in het Afrikaans zouden kunnen schrijven. Ik heb er veel van geleerd, heb me niet laten tegenhouden door mijn dyslexie maar heb hetgene gedaan waarvan ik veel zou leren en wat ik in de toekomst zou kunnen gebruiken. Naast dit denk dat het wel duidelijk is dat ik mijn leventje daar onwijs ga missen, maar ik weet ook zeker dat ik terug ga. Misschien voor vakantie, maar nog liever voor stage of werk. Want als je daar eenmaal heb gewoond en gewerkt, gaat Zuid-Afrika in je huid zitten en wil je niks anders meer. Als ik over een ding eens ben is hetgene waar ik dit verslag mee begon en ook mee eindig, want;

‘If you ever have the chance to visit two continents in your lifetime, visit Africa…. TWICE’