Dublin: you were amazing!

Ierland; het land waar de Engelsen de bad ass zijn, Guiness wordt gedronken als water, waar de Liffey (rivier) het land in twee delen verdeeld, waar plannen sowieso mislukken en het land waar Kelly eindelijk voor het eerst in haar leven een kasteel heeft bezocht! Ze hebben het geweten dat we er waren: twee idioten rennen voor de bus, die walrussen nadoen in de pub, de smurfen op het Croke Park Stadium, oftewel zusje bedankt voor de te gekke tijd in Dublin and surroundings!

Op de donderdag ben ik rond kwart voor 12 vertrokken met de bus. De bus duurde 1,5 uur terwijl de trein 30 minuten was, maar wel 3x duurder. Als student en Nederlander dacht ik voor de goedkope opties te gaan, dan maar lang zitten. Het leek wel een wereldreis om bij Holyhead te komen, heb zowat heel Anglesey gezien en tegen kwart over 1 kwam ik eens aan bij Holyhead. Hier naar de boot, waar ik mijn spullen door een röntgen apparaat moest zoals op het vliegveld. Ik begon me al half uit te kleden (niet mijn broek enzo, don’t you worry) met mijn riem en sieraden, maar dat moest helemaal niet. Normaal zijn ze mega streng in de UK, dus dacht dat zal ook wel met de boot. Dus totaal niet! Hierna door naar de vertrekhal, waar we werden opgehaald om met een bus naar de boot te rijden. De zee was zo plat als een dubbeltje (ik heb het nog nooit zo plat gezien), het weer was helder en de zon scheen, oftewel een hele fijn boot trip waar ik nog mooie foto’s van de vuurtoren bij South Stack, Wales en Dublin en omgeving heb gemaakt. De hele overtocht was wat langer dan Bresjes-Vlissingen, namelijk 3 uur. Ik heb niet alleen foto’s zitten, ook nog mezelf vermaakt met een kinderfilm. Aangekomen in Dublin stond de bus me op te wachten en werd ik afgezet in Dublin Busaras. Ik had wel een idee waar ik een beetje heen moest, maar heb toch ff een kaartje gescoord bij de toeristen informatie en tegen kwart over 6 was ik in mijn hostel. Hier een douche genomen, ff wat gegeten bij de Burger King en vervolgens rond 9 uur naar het vliegveld. Tegen kwart voor 10 stond ik er en niet veel later zag ik mijn zusje weer na 3 maandjes! Toen de bus gepakt, net als in de UK hebben ze dubbeldekkers en dus hebben we boven gezeten en bij gekletst. Eenmaal in het hostel nog ff de spullen uitgepakt en toen slapen.

Nouja, slapen? Niet echt, ik ben geloof ik wel elk kwartier wakker geweest, aangezien ik op het stoplicht begon te luisteren die klinkt als een computerspelletje als mensen mogen oversteken, niet heel fijn. Een beetje brak zaten van het niet supergoed slapen zaten we om half 9 aan het ontbijt. Bij de receptie en op het internet hadden we geïnformeerd over de bus tickets, want er zouden dag tickets zijn. Door de receptie werden we naar ene winkel die ‘Centra’ heette gestuurd, ergens aan de linkerkant van de weg. Bij ‘Centra’ werden we naar de tourists information gestuurd aan de overkant en van hun werden we naar ‘Londris’ gestuurd, eindconclusie: je kan alleen 5 dagen kaart kopen. Mooi dus. Twee bussen zouden naar Croke Park Stadium gaan, 40 en 123. Kelly dacht bus 1, 2,3 maar gelukkig had ik door dat het 123. Bus 40 reed toch niet naar het Croke Stadium nadat we er naar toe waren gerend. Vervolgens weer naar de busstop van 123 gelopen en daar kwam niet veel later bus 123. Natuurlijk weer boven gaan zitten, waar we goed het stadium konden zien. Toen we dachten eruit te moeten, zei de buschauffeur dat het de volgende halte was en gaf ons wegwijzing naar het stadium dat midden in een woonwijk woonde. Top service, dus. Bij het stadium moesten we nog wachten en zijn we alvast in het musuem geweest, waar we vol verbazing keken wat voor gekke sporten ze hier speelden. Een sport Hutling (ik denk dat je het zo schrijf), waarbij ze een grote hockeystick hadden, ook nog een sport waarbij je kon voetballen maar ook met je handen de bal aan mocht raden. De Ieren hebben bijzondere sporten. Om 11 uur werden we geroepen en kregen uitleg in de kleedkamers van het stadium van onze gids Emma. Het was een bont gezelschap: Walonen, Amerikanen, Duitser (of course) en Engelsen. We kregen instructies, moesten een gordel aan voor de veiligheid en een supersexy blauwe poncho. Volgens onze gids en de Belgen leken we op smurfen met onze blauwe poncho en onze witte/grijze mutsen, hahah. Eerst zijn we naar de andere kant van het stadium gelopen, om vervolgens met 31 man de lift in gepropt te worden en naar boven te gaan waar de stoeltjes van het stadium waren. Hier het stadium ingelopen, wat een uitzicht! Hierna via de gangpaden van de stoeltjes naar boven gelopen, om via de trap met ijzeren roosters naar de top te lopen. Ik ben niet snel bang, maar als ik door de vloer kan kijken (glas of ijzeren roosters) dan doe ik het echt bijna in mijn broek. Gelukkig, ging het al snel goed en het uitzicht was echt super. Onze ponchos konden we snel uitdoen, want het weer was fantastisch. Emma vertelde vanalles over het stadium en Dublin zelf. Zo is er een oude kerk, die ooit als discotheek gebruikt werd. Nu wordt het vooral gebruikt voor gelegenheden of films. Als je 3 x rond de kerk rent achterste voren kom je de duivel tegen, dat is de fabel over deze kerk. Ooit had Emma een paar dronken meiden gezien die dit dus deden en waar de politie achter is gerend om ze te stoppen. Onze Walonen leken ook wel dronken, zo dom dat ze op een gegeven moment aan het doen waren. Het Croke Park Stadium zal trouwens ook gebruikt worden als stadium voor het EK in 2020. Een van de voetbalclubs in Dublin (vraag me niet welke) had op een gegeven moment haast geen geld en toen heeft Manchester lampen gedoneerd. De bankgebouwen in Dublin hebben verschillende architectuur prijzen gewonnen. Een van de gebouwen heeft verschillende blokken in verschillende lagen met een piramide dag, van een afstand lijkt het op een echt piramide. Wij hebben 5 stops gedaan, het engste maar tevens ook een hoogtepunt was boven de pits. We moesten toen vast met onze gordel en liepen via een soort brug boven het grasveld en stoelen van het stadium op 44 meter hoogte, doodeng maar gelukkig kwam ik op een gegeven moment wel over mijn angst heen. Na 1,5 uur op het dak, met droog weer zijn we weer naar beneden gelopen en mochten we op het einde nog even aan de kant van de lijn staan. Ik voelde me net een voetballer die rechtstreek vanuit de kleedkamer het veld opliep, wat een fantastisch gevoel ondanks de lege stoelen, hahaha. We moesten het niet wagen om op het gras te staan, want dan had Emma ons vermoord. De volgende dag was er een wedstrijd, dus het gras moest helemaal perfect zijn. Ook was de kleedkamer de kleedkamer waar de spelers de volgende dag in zouden zijn, super grappig. Tegen 1 uur liepen we het stadium uit, om al rennend de bus naar Kilmainham Goal te halen. Bij het ziekenhuis gingen we eruit, wat volgens de kaart dichtbij leek maar we waren toch goed verdwaald. Thanks to een Ier, die voor het ziekenhuis werkte en wel eens in Eindhoven was geweest voor werk. Hij stuurde ons de goede richting in en toen vonden we Kilmainham Goal. Kilmainham Goal is een oude gevangenis, waar veel politieke gevangen vast hebben gezeten. We konden mee met de 3 uur tour en dus konden we nog even lunchen. Het was een indrukwekkende toer. De Ieren hebben veel indringers in hun landje gehad en vooral de Britten en konden het niet hebben als er Ieren waren die hier tegenstand tegen boden. Vele mensen die tegen het Britse regime waren, werden opgepakt en naar de deze gevangenis gestuurd. Mensen die voor politieke redenen in de gevangenis zaten en de doodstraf kregen werden voor het vuurpeloton gezet, andere gevangen die de doodstraf kregen werden gehangen aan de voorkant van de gevangenis of in Dublin zelf waar iedereen kon komen kijken. Het is weer eens wat anders dan voetbal kijken. De gevangenis was muf en donker, en in het begin was de gevangenis ook nog zonder ramen. De rede hiervoor was, om te zorgen dat de gevangenen genoeg frisse lucht kregen. Mannen, vrouwen en zelfs kinderen werden gevangen genomen, om soms de kleinste dingen als bedelen. Op een gegeven moment zat de gevangenis zo vol, dat de mannen in de cellen sliepen en de vrouwen en kinderen op de gang. Het meest bizarre verhaal is van een man die een politieke gevangen was en de doodstraf te wachten stond. Zijn laatste wens was om te trouwen, dit mocht en een kleine ceremonie werd gehouden met aanwezigheid van soldaten. Het duurde 10 minuten, het ja-woord werd gezegd en ze werden 40 minuten gescheiden om vervolgens het laatste afscheid te nemen van 10 minuten, hierna werd de man voor het vuurpeloton gezet. Buiten lieten ze zien waar dit gedaan werd, om sprakeloos van te worden dat mensen in deze situatie hebben gezeten. Na dit indrukwekkend bezoek zijn we naar iets luchtigers gegaan: Guiness Storehouse. Nederland staat bekend om onze Heineken, Guiness is dit in Ierland. Ik hou zelf totaal niet van bier, maar we moesten hier gewoon heen als je in Dublin bent. We mochten niet in de brouwerij zelf, dit om health and safety regels. Er werd wel uitgelegd hoe het bier wordt gebrouwt en wat er allemaal in gaat. Mijn favouriete afdeling waren de commercials, waar alle reclames tentoongesteld waren. Ze hebben veel gedaan met dieren, zoals de toekan ‘Lovely day for Guiness’. Een van de mooiste quotes vond ik ‘Good things come to those who wait’ die bij een surfer reclame hoorde en die op levensgrootscherm werd getoond, echt indrukwekkend. Er was ook een vis op een fiets, want : ‘A woman needs a man like a fish needs a bicycle’, hahahaha. We konden de commercials terugkijken en foto’s maken met je hoofd in de commercials, super grappig. Het laatste wat ons te wachten stond was een pint Guiness. Op de bovenste verdieping met uitzicht over de hele stad en bergen hebben we onze pint Guiness gedronken, ik niet helemaal maar wel meer dan helft, hahha. Het uitzicht was verbluffend en de zon scheen over de stad heen, een prima manier om het weekend in te luiden. Tegenkwart over 6 zijn we naar het hostel terug gegaan om onze spullen te dumpen en hebben we bij een klein schattige restaurantje pizza gegeten. Eenmaal thuis in de douche gesprongen en heerlijk geslapen.

De volgende dag was het vroeg, tegen half 9 werden we namelijk opgehaald voor een toer in de binnenlanden van Ierland. Onderweg kregen we uitleg over het land en over St. Patrick. Ik heb zelf St. Patricks Day gevierd en dus was wel nieuwsgierig wie deze man was. Hij kwam oorspronkelijk van Wales, werd naar Ierland uitgestuurd als slaaf, keerde terug naar Wales maar kwam terug naar Ierland om het christendom in te voeren. Destijds (letterlijk eeuwigheid) was er het Keltische geloof, maar hi introduceerde het christendom op een niet forceerde manier en dit werd door veel mensen geaccepteerd. St. Patricks Day wordt gevierd om de introductie van christendom en de dag is gewoon random gekozen, zoals met wel meer dagen in Ierland. Bij Kilkenny konden we kiezen om het dorpje in te gaan voor 3 uur of naar de grotten en dan nog 1 uur in het dorpje. We wouden ook graag de grotten zien , wat een kleine schattige grot was en waarbij de gids op een Viking leek. Hij vertelde het met zoveel passie over de grotten. Hij wist vleermuis in heel wat talen, vertelde over een vrouw die verdacht werd van hekserij omdat 4 van de mannen waarmee ze getrouwd was allemaal op mysterieuze wijzen waren overleden. Ze werd veroordeeld maar wist te vluchtte omdat ze met het geld van haar echtgenoten naar de UK kon vluchten. Na de grot zijn we nog in het stadje geweest, waar we het kasteel hebben bezocht. De eerste voor Kelly, helaas mochten er binnen geen foto’s worden gemaakt. Het kasteel was nog in goede staat, met mooie zalen en een Nederlandse uitleg op papier, top! Hierna een lekkere wrap gegeten en zijn we weer verder vertrokken onze het gehoor van Ierse folkmusic naar… Hollywood! Wij dachten zelf dat dat gewoon de film locaties waren van films als ‘P.s. I love you’, ‘Games of Trones’ en ‘Leap Year’, dit bleek niet het geval. Het is een dorpje, en Hollywood in de USA is naar dit dorp vernoemd. Een paar dorpelingen gingen naar de USA en hebben daar een wijk Hollywood genoemd. Het was inderdaad ook het begin van de de film locaties in het gebied. Vele films (die ik net op noemde) zijn in de Wicklow mountains (dit gebied) opgenomen en we hebben over het bruggetje gereden, waarop Gerard Butler en Hilary Swank elkaar zoenden voor de film ‘P.s. I love you’. Ik had bewust wat Ierse films gekeken en inderdaad het kwam bekend voor de locaties. Bij de Wicklow Gaps konden we helaas niet stoppen, het weer was regenachtig en niet helder dus niet echt geschikt om te stoppen. Bij Glendalough konden we of vrije tijd of nog even luisteren naar de verhalen van onze gids. We zijn met de gids meegegaan naar het oude klooster dat door St. Kevin was gesticht, een monnik die niet zo op mensen was gesteld en naar deze plek was gevlucht waar hij een klooster moest stichten. Van het klooster zelf was weinig meer over, door de jaren heen en verschillende groepen die voorbij kwamen. Het klooster was katholiek en toen de protestanten kwamen mochten de katholieken nergens begraven worden, dus besloten zij vervolgens om de mensen te begraven in en rond het klooster omdat dit heilige grond was. Bij een van de kruizen was een myth, als je met je armen er omheen zou staan en je kan je middelvingers tegen elkaar doen dan ga je dat jaar trouwens. Kelly en ik hebben de poging maar niet gewaagd, maar een paar andere vrouwen wel. Hij hun lukte het niet. Toen onze gids vertelde dat geen man het ooit had gedaan tijdens haar toer, moest een dappere Duitser het proberen. Het lukte en zijn vriendin was getuige, ben benieuwd of het echt uitkomt, hahaha. Hierna was de toer voorbij en konden we nog naar een meer lopen, het was de moeite waard. Het weer was nog steeds druilerig, maar onwijs mooi en de moeite waard om met natte voeten voor Kelly er naar toe te lopen (haar schoenen lekten). Tegen 5 uur reden we terug naar Dublin met muziek van The Script, langs het huis van oud-manager van U2, een speciale rotonde van eeuwen geleden midden in een wei met schapen (want ook die hebben ze hier genoeg) en tegen 6 uur waren we weer in Dublin. We zijn die avond naar de pub geweest, we moesten niet ver want hij was om de hoek. De muziek maar zeker de naam lokte ons naar binnen, want hij heette ‘Darkey Kelly’s’. Onze tafel was een bierton. Kelly moest de fish & chips testen en ik ging voor een Guiness and beef stew. Mijn test ging voornamelijk naar de lokale Ierse Ciders en Kelly ging voor lokale biertjes en Desporados, hahaha. We hebben zoveel lol gehad om de mensen in de pub, maar vooral ook om ons zelf. Toen de rekening kwam moesten we ff slikken, maar het was ene gezellig avond waard. Tegen half 11 was het genoeg geweest en rolden we naar de buren (ons hostel), om daar in een nieuwe kamer heerlijk in slaap te vallen.

De volgende ochtend konden we gelukkig iets uitslapen, heerlijk gedoucht en toen Dublin met een local verkend. We hebben een ‘free walking tour’ gedaan, waarbij een Stephen ons een rondleiding gaf. We startte bij Dublin Castle, wat maar weinig voorstelde. Een toren was nog over en een gebouw was er aan vast gemaakt, wat nu voor het parlement diende. Er stond ook een beeld van lady justice, met haar rug naar de stad en zonder blinddoek. Dit zou zijn omdat ze Engels is en wel eens een oogje dichtknijp, hahaha. In de toren die nog stond van Dublin Castle hebben gevangen gezeten, die zijn ontsnapt via de wc in de onderliggende rivier onder de gevangenis. We zijn hiernaar naar een parkje gelopen waar vroeger een meertje onderlag en waar de Vikingen hun schepen hebben aangemeerd. Dit meertje heette de ‘Black pool’, wat in het Iers ‘Duvlin’ was. De Engelse veranderde spelling naar Dublin en zo heet de stad tot de dag vandaag Dublin. Zo gaat het wel met meer dingen in Ierland, dat het niet helemaal goed wordt vertaald naar het Engels. Hierna zijn we naar St. Christ Church gegaan, wat naast ons hostel was en dat elk kwartier zijn klokken luidde (fantastisch). Deze kerk was orgineel katholiek, later weer overgenomen door de protestanten en nog steeds protestant. Meer dan de helft van de mensen in Ierland zijn katholiek, maar in heel Dublin is er geen Katholieke kerk te verkennen. Ook was de vorm van een Viking huis in de straat gemaakt, dit was ongeveer 26 m2, geen verdiepingen en woonden 20 mensen. Lekker knus dus. Vervolgens zijn we naar Temple Bar gegaan, een wijk wat populair is om uit te gaan en met veel verschillende pubs en clubs. Deze wijk is NIET vernoemd naar de bar, maar een bar is Iers voor aanlegsteiger (zoiets). Er is wel een pub die ‘The Temple Bar’ heet. Deze pub had een andere naam, maar de eigenaar heeft het slim aangepakt en de naam op een gegeven moment veranderd. Dit is een goudmijn, want vele buitenlandse toeristen komen rechtstreeks vanaf het vliegveld naar de pub om hun eerste Guiness te drinken. Hierna hadden we een kleine pauze en zijn we onze toer vervolgd naar de Bank tegenover Trinity College. Het gebouw van deze bank was het parlement, maar werd later een bank. Het pleintje van de bank wordt vaak gebruikt voor evenementen: Barack Obama heeft hier een speech gehouden en toen Dublin in de jaren 80 eindelijk in de kwart- of halve finale stond maar verloor voor het WK werden hier de spelers gehuldigd. Het hele land stond op z’n kop en het leek wel alsof ze wereldkampioen waren geworden, z’on gekte dat er heerste. Vervolgens ‘Trinity College’, een universiteit in Dublin met prachtige gebouwen. Als je een uitmuntende student hier bent, als je na het eerste of tweede jaar boven gemiddeld scoort mag je gratis verblijven op het campus terrein in de stad en gratis eten. Dat is een droom van vele studenten. Er was ook een toren met een boog, als je hier na je examens onder zou lopen en de bel luidt heb je examens niet gehaald. Kelly en ik hebben maar geen poging gewaagd, dat snap je zelf ook wel. Hierna verder gelopen naar een ander parlementsgebouw en vervolgens naar een parkje. Hier stond een beeld van iemand die is overleden omdat hij politieke gevangenen was. Ierland was eerst na een lange strijd een deel van de UK zoals Canada en Australia, maar uiteindelijk is het hun toch gelukt om een republiek te worden en weg te komen uit de macht van de Britten. Toen dit verdrag werd ondertekend was de Ierse vertegenwoordiger te laat, 7 minuten waarop de Britse vertegenwoordiger erg ongeduldig was en het niet vond kunnen. Waarop de Ier de wijze woorden zei: ‘Jij heb 7 minuten op mij moeten wachten, terwijl wij 700 jaar hebben moeten wachten om een Republiek te worden’. Hierna was de toer voorbij en gaf iedereen een tip en wouden wij eigenlijk nog de stad rond fietsen. Het weer zag er niet goed uit, dus hebben we maar voor de veiligheid gekozen en zijn nog naar wat winkels geweest om souvenirs te kopen. Ook zijn we naar de film ‘The Duff’ geweest in de bioscoop en toen we buiten kwamen bleek het inderdaad beter dat we niet hadden gefietst, want het hagelde. Hierna een hoogstandje gegeten bij de Burger King en zijn we terug gelopen langs de rivier Liffey. Eenmaal bij het hostel hebben we gedoucht, nog wat tijdschriften gelezen en toen als een blok geslapen.

De laatste halve dag alweer. We hebben om 10 uur uitgecheckt, om vervolgens naar een gebouw te lopen vlakbij mijn busstation gelopen. Vervolgens nog even naar de Penneys geweest, wat eigenlijk de Primark is. Hier heb ik nog wat shirtjes en pyjamabroekjes gekocht en daarna bij een lieve oude Italiaanse man een heerlijke pizza gegeten. Tegen 1 uur was daar mijn bus en om half 3 vertrok ik echt uit Dublin. Dit keer had ik een ander schip, die de overtocht in een uurtje korter kon doen en tegen de tijd Kelly vloog was ik weer thuis.

Het was echt fantastisch, fijn om Kelly weer te zien en om een nieuw land te ontdekken. Ierland is een prachtig land, met een fantastische landschap, nog betere muziek, vriendelijke mensen die het lekker rustig aan doen en een bijzondere geschiedenis. Zeker voor herhaling vatbaar om te bezoeken!

De meeste weetjes heb ik al gezegd, maar hier zijn er nog een paar:
- Tot en met 2007 mochten alleen Ierse sporten bespeeld worden in het Croke Stadium.
- Games of Trones wordt vooral opgenomen rondom Belfast maar dus ook in Wicklow mountains.
- Ieren zijn niet de beste in plannen, in de geschiedenis zijn bijna alle plannen mislukt. Ook ons plan met de bussen ging niet altijd zoals we wouden, maar dat geeft ook aan dat we ons goed hebben aangepast.
- De Ierse vlag is groen van de katholieken, oranje van de protestanten (kleur van ons koningshuis) en wit voor vrede