Struisvogels, robben(eiland) en pinguins

Maandag 13 januari. Terwijl ik dit schrijf rij ik terug na een paar fantastische dagen in Cape Town en Oudtshoorn en tevens ook de laatste dagen dat papa en Kelly hier waren. Ondertussen vliegen ze terug naar Joburg om vanaf daar naar Amsterdam te vliegen en daar morgen aan te komen. Het betekend helaas ook dat mijn laatste dagjes hier in het prachtige Zuid-Afrika ingaan, maar daar ga ik nu ff niet aandenken.

Woensdagochtend tegen half 9 nadat we iedereen gedag hadden gezegd, kon onze reis naar Oudtshoorn beginnen. De eerste stop was het tankstation in Plett en vervolgens door naar Sedgefield om daar een strandwandeling te maken en om de walvisbot te zien. Deze lag nog steeds op zijn vaste plek, alleen was het nu niet laagwater waardoor het iets moeilijker was om er te komen maar zeker de moeite waard. Hierna reden we door naar Wilderness voor een eetstop met uitzicht op het strand, wat ook de laatste keer was dat zij de Indische Oceaan zagen. Na een heerlijke seafood tapas schotel en een tosti voor papa reden we via de Outeniqua bergen naar Oudtshoorn om daar welkom te worden geheten door een paar struisvogels. Oudtshoorn staat bekend als wereld capital voor struisvogels en toen we de Oudtshoorn uitreden kwamen we inderdaad een heleboel struisvogels tegen. Eenmaal bij ons verblijf stonden daar ook heel wat struisvogeltjes ons op te wachten. Via een bruggetje over het riviertje reed je naar de receptie, de verblijven en het restaurant. Het verblijf was super, met twee slaapkamers een woonkamer en twee badkamers. Na onze spullen te hebben uitgepakt zijn we naar de Cango Caves gereden. Dit zijn druipsteengrotten waar we een Adventures tour hebben gedaan, waar we eerst wat uitleg kregen en hierna gingen we het avontuur aan waarbij we door dunne gaten moesten kruipen. Eerst de liefdestunnel die maximaal 50 cm was, vervolgens door de devil chimber waarbij we naar boven moesten klimmen en als laatste door de postletterbox, waarbij je op het einde naar beneden gleed. We hadden geluk dat we allemaal er doorheen paste en dat we niet vast zaten. Na de postletterbox moesten we terug via de liefdestunnel en terug naar de normale grotten. Het was erg leuk om te doen en ook een unieke manier omdat een gedaan te hebben. Hierna waren we terug naar huis gegaan voor een douche, even bij de jonge struisvogels gekeken en hadden we bij ons verblijf wat gegeten. Kelly had een pizza met kip, papa had Eland filet (een antilope-achtige) en ik had springbok en een kudu-sate, heel erg lekker en bijzonder. De kudu was net biefstuk. Tijdens het eten begon het knoerhard te regenen en te onweren dus rende we snel naar huis toe om daar lekker in slaap te vallen. Helaas konden we niet de hele nacht door slapen, want tegen 3 uur werden we wakker gemaakt; we moesten zo snel mogelijk onze auto verzetten want anders hadden we de kans dat we niet meer met de auto weg zouden kunnen de volgende dag. Omdat de elektriciteit eruit lag, moesten we met behulp van onze telefoons en zaklampjes de sleutels vinden en nadat we deze hadden gevonden kon papa de auto gaan verzetten. Eenmaal terug bleek het best wel een toestand te zijn geweest, waarbij een vrouw niet mee terug wou omdat ze in haar pyjama liep. De eigenaar gaf aan dat ze nu mee moest en als ze niet mee wou kon ze daar slapen, omdat het water bijna over de brug liep. Omdat de brug geen reling had konden ze anders niet zien waar ze zouden rijden. Nadat papa terug was, zijn we nog voor een paar uur in slaap gevallen.

De volgende dag 9 januari bij het ontbijt bleek het water weer normaal te zijn en konden we na een uitgebreid ontbijt onze auto terug ophalen en onze reis richting Cape Town vervolgen. Eerst zijn we in Oudtshoorn gestopt om wat spullen in te slaan voor het ontbijt voor in Cape Town en moest papa geld pinnen. Hierna reden we via Route 62 naar Cape Town en kwamen we door het prachtige landschap van Klein Karoo en de Winelands. Onderweg hebben we een paar keer gestopt en ook bij Ronnies Sex Shop! Ja, een Seks shop in de Karoo desert tussen Ladismith en Barrydale,hahaha. Het is eigenlijk als een grap begonnen. De eigenaar, Ronnie dus, wou graag wat fruit en groente verkopen aan de Route 62 en had daarom zijn winkel Ronnies shop geopend. Dit is de verbindingsweg tussen Oudtshoorn en Paarl, vlakbij Cape Town. Deze route wordt vooral gebruikt om van A naar B te komen en er stopte niet heel veel mensen, waarop zijn vrienden besloten in een dronkenbui om achter Ronnies Sex gezet en vervolgens stopte er heel wat meer mensen. Hierop besloot Ronnie om van de groente en fruit over te stappen naar een pub en begon het eerst met een slipje op het plafon, wat eindige met duizenden slipjes en bh’s en visitekaartjes van mensen over de hele wereld. Het was echt onwijs grappig om dit te zien en ook omdat je het niet verwacht op een droog en afgelegen gebied als dit. Na een drankje en na het achter laten van ons visite kaartje zijn we verder gereden en bij Montage gestopt om wat te lunchen. Hierna zijn we doorgereden naar het vliegveld van Cape Town om daar te wisselen van passagier en reed papa naar ons verblijf, zodat papa en Kelly de pad naar het vliegveld konden vinden terug naar het vliegveld voor maandag. Bij aankomst bij het appartement hebben we alles uitgepakt, gedoucht en zijn we wat gaan eten.

Na wat langer te hebben geslapen zijn we op pad gegaan om bij de Greenmarket Square wat te gaan ontbijten. Na een heerlijk croissantje waren we er klaar voor om eens flink te gaan shoppen in Long Street en op de Greenmarket. Longstreet is een hele populaire straat waar een heleboel backpackers verblijven zijn en waar je goed uit zou kunnen gaan. Na wat spullen te hebben gekocht en een lekker drankje zijn we verder gegaan om de stad vanaf wat hoger te kunnen zien; oftewel op naar Table Mountain. Hier zijn we met de kabelbaan naar boven te gaan om te genieten van het prachtige uitzicht en wat minder te genieten van de kou die boven was. We waren nog even met een gids meegegaan die heel wat leuke dingen kon vertellen, zoals dat Table Mountain is ouder dan de Himalaya, is ongeveer 1 km hoog,is een van de 7 nieuwe wereldwonderen, de eerste keer dat de kabelbaan werd gebruikt was in 1929 en het is een van 3 kabelbanen op aarde die op deze manier zijn gebouwd. De dingen die je naast het uitzicht zag op de berg waren de vele soorten bloemen en planten van het fynbos egetatie waarvan meer dan 1460 verschillende soorten zijn op de berg en ook zagen we daar weer de befaamde dassies, ook had je de kans om heel wat verschillende vogels, hagedissen, mangooses(soort fret) en slangen te zien. Gelukkig kwamen we geen slangen tegen ;). Na van alle kanten foto’s te hebben gemaakt van o.a.: stadium van het WK, V&A Waterfront, Kaapse schiereiland, Robbeneiland en natuurlijk de stad. Na de foto’s zijn we naar het restaurant gegaan om daar even wat te eten en op te warmen. Toen we op de terugweg waren terug naar beneden, zagen we dat we heel veel gelukt hadden gehad met het weer want er was een wolk boven de berg gaan hangen wat het uitzicht goed belemmerde. Omdat het zo koud aan het worden was, zijn we terug naar beneden gegaan en terug gereden naar ons verblijf. Na een heerlijke douche zijn we bij het V&A Waterfront(de haven) gaan eten bij Quay 4, wat echt heel erg lekker was. Hier hadden we in totaal voor 1 ½ kg aan scampi’s gegeten met z’n drieën.

Op zaterdag 11 januari gingen we niet de stad verkennen maar de Kaap, om precies te zijn het Kaapse schiereiland waarbij we Hout Bay, Simon’s Town, Cape of Good Hope en naar Cape Point zijn geweest. Tegen een uur of 9 werden we opgehaald om bij Hout Bay de eerste stop te maken om als je wou met een boot mee te gaan om Kaapse pelsrobben te zien. Die kans lieten we niet voorbij gaan, ondanks dat we al zoveel robben hadden gezien blijf het leuk om ze in hun natuurlijke omgeving te zien rond zwemmen en te spelen. Bij de haven werden we al verwelkomt door een paar robben, waarvan eentje aan de kant zat waar een man hem zat te voeren en mensen vroeg de rob te voeren maar er wel geld voor wou. Eenmaal op de boot vaarde we weg om naar het eiland te gaan vol met robben, waar ongeveer 5000 robben zaten. Ze waren aan het spelen en zwemmen rond met de kelp en er zaten een heleboel aan de kant te zonnen en relaxen. Na 15 minuten vaarde we weer terug en naar de haven van Hout bay, wat mij heel erg aan Griekenland deed denken. Eenmaal terug aan wal vervolgde we de reis om via Chapman’s Peak drive richting Simon’s Town te rijden. Chapman’s Peak Drive is een hele beruchte weg, omdat het langs de steile afgronden loopt. Ondanks dat het een heel gedoe was voordat de weg voltooid was en ook een groot risico was voor de wegmakers, omdat er geregeld stenen naar beneden rolde. Toch zijn er gelukkig geen mensen overleden. Hier waren we even gestopt om foto’s te maken en reden door via Kommetjie door naar Simon’s Town om daar iets superleuks te gaan doen: pinguïns kijken!!! Op Boulders beach, Simon’s Town woont namelijk de Afrikaanse pinguïns en dit is tevens ook de pinguïn kolonie die het beste zichtbaar is voor het publiek. Er waren heel wat pinguïns aanwezig en via een houtenpad met afzetting erom heen konden we de pinguïns van heel dichtbij zien, ze kwamen echt dichtbij. Eentje liep zelf langs de afzetting en vele waren op het strand nesten aan het maken, of aan het chillen of aan het zwemmen. Het was erg gaaf om deze beestjes eens in het wild te zien en een grote droom voor mij die uitkwam! Na een half uurtje tussen de pinguïns te hebben gelopen zijn we verder gereden naar Cape of Good Hope. Eenmaal in het park ruilde we de bus om voor de fiets en reden we 6 km door het prachtige landschap van het National park naar het bezoekerscentrum om daar lunch te eten, dat bestond uit pasta salade, tzitiki, watermelon!, broodjes en beleg. Na de lunch zijn we verder gereden naar het officiële bord van ‘Cape of Good Hope’ dat 7 km verder op was en wat afdaling was en waar we onderweg naast het prachtige landschap ook struisvogels zagen! Eenmaal bij het bord van ‘Cape of Good Hope’ hebben we na de foto’s en hike(wandeling) gemaakt via de rotsen richting ‘Cape point’, het meest Zuidwestelijke puntje van het Afrikaanse Continent. Vanaf hier zijn we nog naar de vuurtoren gelopen om daar van het prachtige uitzicht over het Kaapse schiereiland te genieten. Eenmaal terug gelopen was het het einde van onze Cape Point tour en reden we via Kommetjie terug naar Kaapstad, het was echt fantastisch geweest! Terug bij ons verblijf was de wedstrijd Zuid-Afrika tegen Mozambique begonnen dat aan de overkant van de weg aan de gang was, want daar staat namelijk het voetbalstadium (van het WK), waar de wedstrijd plaats vond. We hadden snel wat eten gehaald om voor de tv op te eten. Het was erg grappig, want als er werd gescoord hoorde we eerst het gejuich buiten en dan zagen we het doelpunt 10 seconden later. Uiteindelijk werd het 3-1 voor Zuid-Afrika natuurlijk en klonken de vuvuzela’s nog lang na!

De laatste volle dag voordat papa en Kelly naar huis vlogen. Ik denk ook een dag die op ons alle drie veel indruk heeft achtergelaten, want we gingen op bezoek naar een Townships en naar Robbeneiland. Tegen half 9 stond onze tourguide ons op te wachten en reden we eerst langs Districts Six. Districts Six was een township dat de regering heeft leeggeruimd en wat niet altijd even leuk is verlopen. Het ziet eruit als een grasvlakte waar een paar appartementen staan, de mensen die daar woonde en terug willen moeten een veelste hoog bedrag betalen om daar terug te wonen en vele zien dat niet zitten. Ook liet onze tourguide Sam een boekje zien dat de zwarte bevolking altijd bij zich moesten hebben, in dit boekje moesten ze telkens aangeven wanneer ze in de stad waren en waar ze werkte en woonde. Als je het boekje niet mee had als je gecontroleerd werd moest je 500 rand betalen en als je dit niet deed werd je 6 maanden in de gevangenis gezet, puur omdat je niet blank was. Belachelijk natuurlijk! Hierna reden we met een groep naar township Langa. Dit is de oudste township van de stad en wordt bevolkt door de zwarte bevolking. Hier werden we rondgeleid door een van de bewoners, een jonge jongen van onze leeftijd die ons de verschillende huizen lieten zien. Zo hebben we binnengekeken in een hostel, dat vroeger diende als verblijf voor de mannen die naar stad kwamen om te werken. Na de afschaffing van de apartheid kwamen ook de vrouwen en kinderen mee naar de stad en lagen de kamers vol met mensen. Het hostel dat wij bezochten was een betonnen gebouwtje met 6 kamers en een binnen gedeelte met 2 tafels. We mochten binnenkijken in de kamers waar 3 bedden stonden en dat misschien 2 bij 3 was en vroegen hoeveel mensen daar sliepen: 14!! Twee ouders in het bed en de kinderen onder het bed en ook liggen er nog mensen in het gezamenlijke gedeelte te slapen op de tafels! Wij waren natuurlijk helemaal in shock en zeiden ook al tegen elkaar dat we maar niet meer moeten klagen over het gesnurk van papa en mijn gepraat in mijn slaap, want dat valt dan wel mee. Hierna gingen we bij een van de nieuwe hostels kijken waar twee slaapkamers waren, een badkamer en een keuken dat met 5 mensen werd gedeeld, een hele verbetering. Hierna liepen we door om naar een shack (huisje van golfplaten) waar het lokale bier werd geserveerd. Dit bier zat in een groot blik en daar mocht iedereen een slokje van nemen, omdat ik niet van bier hou heb ik dat maar overgeslagen. Terug liepen we langs de huizen die gewone normale huizen waren in de townships. Hier woonde de mensen die het konden betalen om in een normaal huis te wonen, maar toch in hun township willen blijven wonen. Maar papa en Kelly zeiden dat het best goed te doen was. Hierna liepen we langs de lokale genezer, die bezig was en die doormiddel van dierenhuiden en andere dingen zoals fietsenbanden mensen geneesde. Vervolgens gingen we op het geluid af richting de kerk, waar we een dienst zouden bijwonen. Dit was wel iets heel anders dan bij ons in Nederland, dansen en heel veel zingen en natuurlijk god bedanken voor alles wat hij voor hun doet. We zijn dan niet gelovig, maar zeiden ook tegen elkaar dat als er zo een kerkdienst werd gehouden in Nederland dat de kerk elke week vol zou zitten want het was een groot feest. Mannen, vrouwen en jonge kinderen; iedereen stond te dansen! Het was onwijs bijzonder om dit ooit eens te mogen mee te maken en ook omdat het is zoals de films, hahaha. Na een bedankje van een van de andere toeristen verlieten we de kerk om nog door te lopen naar een standbeeld dat als herdenking steen diende. Tijdens de apartheid onderdrukking moesten zoals ik zei alle blacks en coloured mensen hun boekje mee hebben voor als ze werden gecontroleerd, hierop kwam een protest o.a. in Langa waar werd opgeroepen om hun boekje thuis te laten en gene geld te betalen omdat ze het niet meenamen. De politie zette de straten af en de mensen liepen toch door, hierdoor paniekte en schoten in het rond. Dit standbeeld herdenkt deze mensen. Hierna was het tijd om Langa te verlaten en zijn we nog door Khayelistha, de grootste en de nieuwste township. Hier komt ook mijn collega Yanga vandaan, en het was toch wel heel bijzonder om te zien hoe ze daar leefde. Hier zijn twee type huizen, normale betonnen huizen en de shacks. Ook is in deze township het wereld beroemde ‘Mzoli’s restuarant’. Dit was een slager die uitgroeide tot een restuarant waar mensen van heel Cape Town komen om lekker te eten en wat onwijs populair is, helaas konden we hier niet stoppen om een hapje te eten. Na de indrukken van de township reden we terug naar het centrum om bi het V&A Waterfront afgezet te worden.

Hier hadden we wat gegeten en hadden we de boot naar Robbeneiland. Op Robbeneiland stapte we in bus voor een tour kleine tour over het eiland en om even foto’s te maken. Op het eiland zijn 4 gevangenissen, waarbij een voor de criminele gevangenen, staatsgevangenen, andere die ik even niet meer weet en het Robert Sobukwe house. Bij het Robert Sobukwe huis werd ons verteld dat Robert Sobuwke was luider van een politieke organisatie tegen de apartheid regime in 1960. Hij riep de mensen op om hun boekjes thuis te laten en liep door de politie delegatie heen, waarbij de politie op het rond schoot. Hij werd opgepakt en onder het ‘Sobukwe clause’ berecht. Hij was de enige persoon die hieronder is berecht en werd voor 6 jaar gevangen gezet op Robbeneiland, waar hij alleen in een huisje werd vastgezet. Hier werd hij iedere dag bewaakt door 2 bewakers en niemand mocht tegen hem praten, waardoor hij in de loop van de jaren zijn spraak verloor. Wel kon hij de andere gevangen van de gevangenis naar de mijn lopen en gaf hij het teken met zand in zijn hand dat hij liet lopen, dat hij nooit zal opgeven voor de vrijheid van zijn land. Na 6 jaar werd hij naar Kimberly gestuurd en in de gevangenis gezet waar hij later overleed aan de gevolgen van kanker. Eén van de gevangenen die dit tafereel heeft gezien was Nelson Mandela, die van 1964 tot 1982 op Robbeneiland gevangen had gezeten. Iedere dag, 7 dagen in de week moesten de gevangen werken in een soort mijn waar ze weer of geen weer moesten werken en rotsen moesten uitkappen. Het zand dat vrij kwam was niet goed voor hun ademhaling en de ogen, waardoor de traanbuisjes verstopt raakte en ze niet konden huilen. Om die rede heeft Mandela zijn traanbuisjes laten weghalen en kon hierdoor niet meer huilen. Ook stopte we bij de mijn, waar ze een gat was gemaakt om te schuilen tegen de regen en om te gebruiken als ze naar de wc moesten. De gevangenen spraken onderling af om pas te plassen of poepen tegen het einde van de dag, zodat als het regende het te doen was qua stand. De band onder de gevangenen moet indrukwekkend zijn geweest, omdat ze er echt voor elkaar waren en voor elkaar klaar stonden. Bij deze mijn lag een hoop met stenen die in 1995 zijn gelegd door alle oud gevangenen als herdenking dat de gevangenis 5 jaar gesloten was, dit op initatief van Nelson Mandela. Hierna werden we doorgebracht naar de echte gevangenis, waar de staatsgevangen en Nelson Mandela gevangen zat. Hier hadden we een oud-politiek gevangen al gids, die zelf voor 7 jaar van 1983 t/m 1990 gevangen had gezeten. Hij had gevangen gezeten omdat hij was aangehouden bij de grens van Zuid-Afrika naar Botswana en omdat bleek dat hij voor de ANC werkte. Dit is tevens ook de organisatie waar Mandela zich voor inzette en deze partij was verboden in het land. Hij vertelde ons dat hij in de keuken werkte tijdens zijn gevangenschap op Robbeneiland. Ongeveer 5 jaar geleden hadden ze hem gebeld omdat ze hadden gehoord dat hij geen baan had, en deze baan aangenomen. De eerste keer was op een Kerstdag en hij wist geen woord uit te brengen, toch leerde hij een manier om er mee om te gaan en nu is dit werk voor hem het verwerken van die periode in de gevangenis. Hij liet ons de grote cellen zien waar ik dacht rond de 40 bedden stonden. In de jaren 60 en 70 bestonden de bedden enkel uit een stro matje met een deken, maar in de jaren 80 kwamen eindelijk de matrassen. Nelson Mandela was de eerste die een matras kreeg, na afdwingen van zijn familie. Nelson Mandela leidde aan tuberculose en werd snel zieker, doordat hij op de koude vloer lag. In de winters moet het echt vreselijk zijn geweest, omdat de grond zo koud was. Na de verhalen te hebben gehoord mochten we rondlopen en zagen we allerlei verschillende verhalen over het leven in de gevangenis. Zo was het eten soms echt te vreselijk en gingen ze met z’n alle in hongerstaking voor beter eten en ook was de onderlinge band groot onder de gevangenen, vooral als iemand terug naar huis of naar een andere gevangenis ging. Nelson Mandela zat niet in dit gedeelte, maar in het gedeelte waar de leiders van de partijen zaten van de anti-apartheids organisaties. Hij zat in een cel van 2,1 bij 2,7 meter en lag daar op zijn stromatje (later matras), tafeltje en emmer voor naar de wc te gaan. In het binnengedeelte speelde hij tennis, waar hij erg goed in was en waarmee ze via tennisballen boodschappen doorgaven door de ballen over de muur te slaan naar een ander gedeelte van de gevangenis. Ook is op dit pleintje in het tuintje, waar ze groenten hadden zijn verhaal ‘Long walk to freedom’ gevonden en nog voordat hij vrij was gelaten naar buiten gesmokkeld door een andere gevangenis en gepubliceerd. Hierna liepen we langs zijn cel, de gevangenis uit. Waar wij onze 3 minuten durende walk to freedom hadden. Het is onwijs indrukwekkend om dit allemaal met eigen ogen te hebben gezien en ik heb onwisj veel respect voor de mensen die hun leven hebben gegeven voor de vrijheid van dit land. Ook heeft het voor mij een beter beeld gegeven wat de apartheid-regime inhield en hoe dat zich tot dit land van vandaag heeft gevormd. Na een indrukwekkende dag vaarde we terug naar Robbeneiland, naar Cape Town om bij het V&A Waterfront weer aan te komen. Hier hadden we weer bij Quay 4 gegeten en zijn we via het stadium terug gelopen naar ons verblijf, om daar al onze spullen in te pakken. Want helaas zit voor ons allemaal de vakantie er weer op, wat betekend dat papa en Kelly terug vliegen en mijn laatste dagen stage in Zuid-Afrika.

Leuke weetjes:
• Chapman’s Peak drive is gebruikt in een van de commercials van Mercedes én BMW. In de jaren 80 reed een meneer terug van zijn werk op een erg stormachtige en regenachtige avond. Hij slipte, vloog van de weg en landde 100 meter later. Ondanks de valt liep hij enkel een paar schrammen op en dacht het bedrijf van zijn auto er een mooi slaatje uit te slaan door een commercial te maken. Dit bedrijf was Mercedes en zij maakte een reconstructie van het ongeval en zette het als reclame op de tv met eht motto dat de man het overleedt doordat hij een gordel aanhad én door Mercedes reedt . BMW reageerde erg snel, door een commercial te maken met daarin een auto die op de Chapman’s Peak Drive reed en geen ongeluk kreeg en op het ende zei: ‘BMW beats Mercedes’. Dit kon Mercedes niet hebben en deze hebben een rechtszaak aangespannen, maar verloren. Als je het filmpje wilt zien kijk dan op youtube onder de keywords; Chapman’s Drive Mercedes en BMW.
• Op de Chapman’s Peak Drive heb je een paar smalle bochten en om die rede mag enkel groter vervoer als vrachtwagens en bussen van Hout Bay naar Kommetjie rijden en niet terug, ze rijden dan aan de binnenkant en aan de buitenkant zal de kans groter zijn om een ongeluk te krijgen en de oceaan in te rijden.
• De zee is koud bij Cape Town, een graadje of 10 op de het moment. Dit komt doordat de stroming vanaf de Zuidpool naar boven stroomt, waardoor ze al het koude water van de Zuidpool krijgen. Terwijl in de False Bay, dat aan de andere kant ligt van het scheireiland is het iets warmer, een graadje of 15. Dit komt omdat er daar nog iets van de warme Indische oceaan binnenkomt, terwijl het toch de Atlantische oceaan is.
• Als een plaats met tjie eindigt, zoals Kommetjie zeg je het als ‘Kommekie’.
• De pinguïn op Boulders beach is ongeveer 2000 pinguïns. Het gaat niet supergoed met deze pinguïn soort, want ze zijn namelijk bedreigd door de visvangst van de vissers. De pinguïns die hier wonen zwemmen tussen Cape Town en PE(Port Elizabeth) en het kan dus gebeuren dat wij er eentje vinden en weer op knappen bij Tenikwa. De pinguin werden eerder Jackass pinguins genoemd, omdat ze het geluid van een ezel maken maar worden tegenwoordig African penguins genoemd.
• Een lokale genezen wordt je niet zomaar, dat is een gave die je heb meegekregen.
• Veel mensen die naar de stad komen, konden geen verblijf betalen en hierdoor ontstonden de townships. Na de val van de apartheid kwamen ook de vrowuen en kinderen naar de stad, wat eerst niet toegestaan was omdat de mannen naar de stad kwamen om te werken. Tegenwoordig gaan veel families tijdens de zomervakantie terug naar hun thuis op het platteland en komen er elk jaar ook steeds meer kinderen mee, hierdoor zijn de scholen ieder jaar voller en voller na de zomervakantie.
• In Langa zijn 4 basisscholen en (ik dacht) ook 4 Middelbare scholen.