Kleine, grote vogels ringen & presentatie BirdLife

Vorige week maandag 13 januari kwam ik tegen half 4 terug uit Cape Town en werd door Mark en Selena op gehaald. Mark had Selena uitgenodigd om een week bij ons te verblijven om te zien wat mijn project en Minke’s project in hield. Selena is een Amerikaanse die hier nu 10 maanden woont en graag haar Masters wilt doen, ze is geïnteresseerd in vogels en mijn project stond er erg aan en om te kijken hoe een Masters project in elkaar steekt kon ze daarover vragen aan Minke stellen. Na ons te hebben afgezet thuis, ben ik mijn spullen gaan uitpakken en kwam Mark vragen hoe het was geweest. Ook zette hij me met mijn twee benen weer terug op werk modus, want ik moest nu echt wat gaan doen aan mijn presentatie voor BirdLife Plett. Op de avond ben ik voor de laatste keer naar volleybal gegaan en daarna had ik nog wat eten gegeten wat Mark en Kelly voor me hadden overgelaten.

De volgende ochtend was het tijd om met Minke en Selena naar Robberg te gaan. Hier ben ik samen met Selena disturbance trials gaan doen en hebben we naar nesten gezocht. Er waren nog steeds maar 2 nesten en geen van beiden op de The Island, waar alle Kelp meeuw nesten weg zijn. Omdat Minke zonder auto zat als sinds een week, waren Mark en Kelly onze taxi. Kelly kwam ons ophalen en op de middag en avond ben ik aan de slag gegaan voor de presentatie.

Op de woensdag zijn we op de ochtend naar Lookout gegaan, waar we een nieuw kuikentje hadden en helaas geen kuiken van nest 1 konden vinden. Later vertelde Mark dat iemand een dood oyk kuiken had gevonden, dat deze bleek te zijn. Erg jammer natuurlijk, gelukkig leefde zijn broertje of zusje nog wel. Hier hebben we nog wat disturbance gedaan en daarna zijn we terug naar huis gegaan, waar ik weer verder ging met de presentatie. Tegen half 4 reden we naar Checkers, waar ik mijn bus ticket kocht voor donderdag 23 januari naar Cape Town. Ik heb er aan zitten te denken om iets langer te gaan naar Cape Town, maar ik zag dit niet zitten omdat ik mijn afscheid zo ver mogelijk wou uitstellen. Hierna reden we door naar de Peninsula, waar we een babyboom hadden maar ook wel wat dode eitjes en vogeltjes. Zo was een kuiken aan het proberen uit te komen maar dood, een ander ei was dood en er was een pas geboren kuiken dood, waarschijnlijk allemaal door oververhitting of doordat ze waren overstroming van water. Wel hadden we elukkig nog leuk nieuws, de 2 kuikens die er al waren leefde nog, er was net een nieuw kuikentje geboren en misschien wel het meest speciale was 2 eitjes van 1 nest die aan het uitkomen waren. Dat was de eerste oyk kuikentjes die probeerde uit hun eitje te komen, erg speciaal dus! Na alles te hebben gedaan, hadden we een broodje met boerewors gegeten, zijn we terug gepeddeld want de motor werkte nog steeds niet en eenmaal aan land besloten we nog even te zwemmen. Het was volle maan en het water was heerlijk. Tegen 9 uur waren we terug, snel de douche ingesprongen en ons bed in; bird ringing in het fynbos stond op het programma voor morgen vroeg.

En vroeg was het: half 4!! Eenmaal de nesten te hebben opgezet, vingen we onwijs veel sugarbirds (wat uniek is) en na deze vangst viel het helaas wat tegen. We vingen niet heel veel, maar het was wel erg leuk om weer eens te doen. Hierna reden we door naar het kantoor, waar ik aan het werk ging voor mijn presentatie die steeds beter en beter werd. Eenmaal thuis hadden we butternut soup gemaakt, ik had een heel lijstje gemaakt van dingen die ik wou eten en dit was er een van. Minke deed de soup, ik maakte de broodjes. Bij het eten hadden we nog Elementry gekeken en daarna nog wat dingen voor de presentatie gedaan en mijn bedje weer in.

Op vrijdag hadden we een office day thuis, Selena ging met Mark mee naar Nature’s Valley om daar een wandeling te maken terwijl Minke aan haar werk ging werken en ik aan mijn presentatie. Het werd steeds beter en beter en kan denk ik wel met trots zeggen, dat dat de beste presentatie is die ik ooit heb gemaakt (met dank aan Minke en Mark). Op de avond zijn we naar Surf Café gegaan, waar ik mijn oude vertrouwde chicken enchilada had en nog een ijsje met een brownie, hmmm. We hadden nog wat actie in Plett, want er was iemand tegen iemands auto aangereden bij het uit parkeren en weggereden terwijl de politie daar was. Dus een hele achtervolging die volgde, hierna kwam de politie terug. Ze hadden hem niet te pakken gekregen, maar iemand had foto’s van de auto gemaakt dus daar konden ze wel wat mee. Nadat zij wegreden, gebeurde niet veel later bijna precies hetzelfde maar gelukkig raakte deze auto de andere auto op een haar niet, wat een actie voor Plett, hahaha.

Omdat Minke en ik op schema zaten qua veldwerk en er eigenlijk niet op uit moesten, stelde Minke voor om op zaterdag 18 januari roofvogels te gaan ringen. Dit keer ging we iets later en tegen 7 uur waren we op pad. Na een paar keer te hebben geprobeerd, hadden we uit eindelijk een roofvogel te pakken die ik heb mogen ringen!!!!!! Echt super gaaf, want nu had ik al oystercatcher en meeuwen gedaan maar een roofvogel is toch wel echt stoer. Omdat we niet helemaal zeker waren welke vogel het was, besloten we foto’s te maken en liet Selena de vogel weer vrij. Helaas, was dat de enige vogel die we vingen en toen we in de boek keken besloten we dat het een Step Buizerd was. Mark was eerst niet helemaal met ons eens, maar Mike van BirdLife Plett gaf ons gelijk ;). Ook had Mark aan ons gevraagd of we een artikel konden schrijven over Minke’s project, mijn project en de roofvogel ringing. Dat artikel heb je in mijn vorige blog kunnen lezen ;). Hierna heb ik mijn presentatie zo goed als afgerond en hadden we op de avond nog wortelstampot gemaakt en Elementry gekeken.

Zondagochtend was mijn laatste bezoek aan Robberg, mijn favouriet op het gebied van landschap. Omdat het de laatste keer was, moest Minke precies weten waar alle nesten waren voor als zij ze gaat controleren als ik weg ben. We deden eerst nest op de duinen en vervolgens naar het nest vlakbi het huisje. Hier bleek dat de eitjes aan het uitkomen waren, omdat er wat barsten in zaten. Dat was een momentje om een dansje te doen, want ik verwachtte geen eieren die zouden uitkomen als ik nog hier was op Robberg. Ze waren nog niet heel ver, maar ik hoop echt dat er nu wat kleintjes rondlopen op Robberg. Op pad naar The Island kwamen we een gewonde pinguin tegen, die later een Cape Nature ranger mee nam. Hierna controleerde we alles op The Island, maar vonden helaas niks. Omdat het bloedheet was, besloten Selena en ik in de zee te springen om af te koelen. Het water was heerlijk, rond de 22 graden! Minke kwam niet zwemmen en besloot alvast op pad terug te gaan om in de schaduw te gaan zitten. Wij gingen nog even bij de rockpooltjes kijken, waar heel wat leven zat: anemoontjes, zee-egels, visjes, zeegras, mossels enz. Hierna besloten we ook terug te lopen en kwamen we Minke halverwege tegen en toen we terug liepen zag Minke iets in het water zwemmen, wat best groot was. Na wat langer te hebben gekeken, bleek het om een Eagle Ray (rog!!) te gaan, zo gaaf. Het waren er waarschijnlijk twee, moeder en jong? Dat was echt wel super gaaf! Eenmaal terug reden we op de weg naar huis, toen we een Forrest Buzard zagen zitten op een lantaarnpaal in Plett. Minke vroeg of ik zin had om die te vangen, natuurlijk en Selena was ook erg in. Dus racete we naar huis, voor de kooi met de muizen en reden we snel terug om de Buizerd te vangen. We hadden geluk, hij hapte gelijk toe en niet veel later stond Minke met een buizerd in haar hand. We besloten Mark te bellen om te vragen of hij en zijn gezin zin hadden om een buizerd te zien. Mark vroeg of het ver was en vroeg daarop of we niet thuis konden ringen. Dus reed ik terug, terwijl Minke met een buizerd in haar hand zat en Selena in de achterbak zat. Eenmaal thuis stond Jesse te springen van vreugde, wat dat heb je natuurlijk ook niet dagelijks. Na de buizerd in huis te hebben geringd en alle afmetingen te hebben gedaan, namen we nog wat foto’s en reden we met z’n drieën terug naar de plek waar we hem hadden gevangen. Minke vroeg wie hem wou vrij laten, en ik vroeg aan Selena of ze het niet erg vond als ik dat deed, dat maakte haar niet uit dus liet ik de buizerd vrij. Het was onderhand al 1 uur, dus waren we terug naar huis gereden om wat te eten en ik ging in mijn badkamer tegen de muren mijn presentatie doen. Tegen een uur of 4 reden we door naar Lookout waar ik de kuikentjes moest vinden een disturbance trail moest doen en waar ik tot mijn verbazing een nieuw nest vond. Een paar van de oystercatcher waren al maanden op dezelfde plek aanwezig, maar deden er niks mee tot nu: 2 eitjes! Na de afmetingen hiervan te hebben genomen, liepen we terug naar de parking om daar Pico’s te bellen voor de bestelling voor onze pizza’s en reden we vervolgens naar Pico’s. Hier haalde we onze pizza’s af om door te rijden naar Robberg, voor mijn laatste avondmaal op Robberg met uitzicht op The Island. Het was een prachtige avond met prachtige zonsondergang. Eenmaal thuis heb ik mijn presentatie nog voor Minke gedaan, het ging erg goed vond ze, maar we moesten nog wel wat kleine dingetjes veranderen.

Maandag 20 januari; de dag van de presentatie voor BirdLife Plett. Die dag gingen we naar kantoor in Nature’s Valley, omdat Selena tijdens haar wandeling een White Fronted Lapwing chick had gezien die waarschijnlijk oud genoeg was om te ringen. Dus gingen Mark, Selena, Minke en ik naar het strand bij Nature’s Valley om hier naar het kuikentje te zoeken, die we gelukkig vonden. Na het te hebben gevangen deden we de standaard dingen voor ringen en namen we wat foto’s, want het was toch we erg bijzonder en de eerste keer voor Mark dat hij een White Fronted Lapwing chick ringde. White Fronted Lapwings zijn echt schattige kleine vogeltjes en de jongen zijn eigenlijk een wattenbolletje op stokjes. Hierna liet ik de kleine weer vrij, die de ring maar raar vond. Omdat Maaike (een bewoonster van Nature’s Valley) tussen ingang 2 en 3 ook een jong had gezien, gingen we hier ook op zoek en vonden we eerst een kuiken en vervolgens nog een tweede van hetzelfde paartje. Deze hadden we ook nog geringd en hierna gingen we terug naar kantoor. Ik had aan Minke en Mark aangegeven dat ik mijn presentatie voor mijn collega’s wou doen, en na een paar aanpassingen was ik er klaar voor. Ondanks dat ik hun zo goed ken, was ik best nerveus. Maar het ging goed, ik praatte op een goed tempo (een wereldwonder) en ze waren verbaasd hoe veel en hoe mijn project in elkaar stak. Omdat de meeste niet in de onderzoek sector werken, was het goed om mijn presentatie voor hun te hebben gedaan zodat ze niet alleen konden zien dat ik leuke en bijzondere dingen had gezien, maar ook daadwerkelijk had gewerkt. Bij het laatste gedeelte van mijn presentatie, waarin ik BirdLife en de mensen die mijn z’on leuke tijd hadden gegeven bedankte moest ik bijna huilen, waarop Mark al aangaf om een tissuebox mee te nemen voor de avond. We gingen tegen half 3 al naar huis, want Selena zou de bus van half 3 willen nemen en moest nog haar spullen en haar ticket halen. Eenmaal bij de bus bleek dat de bus niet stopte, omdat ze niet 24 uur van te voren had geboekt. Hierdoor was het een heel gedoe om om te boeken, wat gelukkig voor de volgende dag om 3.40 lukte. Thuis heb ik nog even gedoucht en zijn we; Mark, Minke, Selena én Jesse naar BirdLife Plett gegaan om eerst wat te eten en daarna voor mijn presentatie. Zoals veel van jullie van mijn weten is, dat ik hem helemaal stress (meestal voor niks) dus dat was ook nu weer het geval. Nadat Mike (BirdLife Plett voorzitter) en Mark een praatje hadden gedaan was het aan mijn de beurt. Ik vertelde de mensen over; mensen op het strand en de invloed op vogels, dat de piek van hun broedseizoen in december is als iedereen op het strand ligt voor vakantie, liet ze de verschillende nesten zien van de meeuwen en oyks, een timeline van de oyk kuikentjes, mijn manipulated en unmanipulated disturbance werk, de afstanden en de verschillen in gebieden en wat nu? Het laatste was het meest belangrijke, want hoe konden we zorgen dat de oystercatcher nou echt goed beschermt kon worden. Uit mijn onderzoekje bleek dat in een van mijn studiegebieden ( ik blijf express vaag, omdat het een advies is en ook omdat we het nog gaan publiceren) dat de als je een bufferzone maakte rondom de nesten dat deze zowel de lagoon als de oceaan overlapte. Het beste zou zijn dat dit gebied volledig wordt beschermt en dat mensen en honden geen toegang zou kunnen verkrijgen. Het andere gebied waar geen overlap was, dat zou gewoon vrij toegang moeten worden voor mensen. Zodat zowel de mensen als de dieren een eigen plekje hebben. Ook zou dit gebied als educatie gebied kunnen worden beschouwd, om mensen te leren over vogels en hun nesten. Hierna ging ik over om aan te geven wat mijn hoogtepunten waren; tijden mijn project was dat het eerste nests en alle chicks, bij NVT toch wel de roofvogel ringing maar ik vertelde ze ook dat ik veel meer andere dingen had gedaan en niet had stil gezeten in mijn vrije tijd. Op het laatste bedankte ik hun, voor dit project financieel bij te staan en ook om altijd te vragen hoe het met mij en mijn vogels was. Hierin gaf ik ook aan dat ik ondanks dat ik kwam voor het landschap en het wildlife, dat het de mensen waren die het zo speciaal hadden gemaakt en als ik over een ding eens ben dan is het dit: ‘If you ever have the chance to visit two continents in your lifetime, visit Africa…. TWICE’. Hierna was mijn presentatie klaar en gelukkig begon ik niet te janken, ik kreeg maar een vraag wat ik hierna ging doen en of ik terug wou komen; OFCOURSE!!! Hierna bedankte Mike me en zei dat ze heel erg blij waren dat dit onderzoek was gedaan en dat ze nu echt werk konden gaan maken en konden bewijzen dat er iets gedaan moest worden om de oystercatcher te beschermen, ook omdat er ong. 30% van de kuikens overleeft. Hierna kreeg ik als bedankje een t-shirt en een magneet en nogmaals een groot applaus. De druk was er af, eindelijk ontspanning. Er kwamen nog veel mensen naar me toe om me te bedanken voor wat ik had gedaan en dat het zo belangrijk was geweest voor hun. Ik had dat tijdens mijn werk niet zo erg door, vooral omdat je pas op het einde alle resultaten ziet. Wel zag ik natuurlijk de mensen die veelste dicht bij de oyks kwamen en bij het maken van de presentatie viel het me inderdaad ook op dat er maar weinig overleven. Mike gaf ook aan, dat als ze niks zouden doen de populatie weer heel hard achteruit zou gaan en dat wil je zeker niet van een bedreigde diersoort. Hierna reden we naar huis en kon ik eindelijk slapen.