PORTUGAL!

Golven, lime groene surfboard, rode handen en gezicht van de zon, zand in mijn bed, Achai en trammetjes, dit is maar een hele kleine beschrijving wat deze blog beschreven wordt. Hou je vast, het is noga veel, haha. Veel lees plezier!

Maandagochtend 23 maart, heel vroeg. Om kwart voor 1 s’ochtend liepen we naar de bus die om 1.25 er zou zijn, helaas hadden we weer geluk want de bus was te laat. Tegen 2 uur begonnen we ons wel echt zorgen te maken en belde Ayumi de bus maatschappij, gelukkig kwam ook toen de bus aanzetten. Eenmaal in de bus, had iemand een kussen achter gelaten dus die heb ik geclaimd. De bus stond naar urine, om de geur tegen te houden en niet te veel van het licht te zijn hebben we allebei onze sjaal rond ons hoofd gedraaid (2 boerka’s in de bus) en iemand had een kussen achter gelaten, dus kon ik toch nog 30 minuten slapen. Ik ben geen groot succes met bussen en slapen. Tegen half 5 waren we al in Manchester, een uur vroeger dan verwacht en daar stond ons een avontuur te wachten: het vinden van onze gate. Manchester Airport is echt een doolhof, de ene keer staat je buiten en de andere keer weer binnen. Gelukkig was onze gate wel binnen, maar om daar te komen moesten we door de beveiliging. Bij mij ging alles goed, behalve dat ik gefoulieerd moest worden, wat me bijna altijd overkomt (terwijl ik er echt een lach aanval van krijg, want natuurlijk niet echt geschikt is op dat moment). Ayumi had meer geluk (maar niet heus), haar koffer van de favoriet van de mensen van de beveiliging, want hij moest wel 3x door de beveiliging. De ene keer was het haar shampoo, andere keer weer haar stijltang en gelukkig na 3 keer was ze klaar maar lag ik wel bijna te slapen. Hierna vonden we de gate, waar we 1,5 uur hebben zitten wachten waarna we eindelijk het vliegtuig in konden. Ayumi lag al te pitten voordat we waren opgestegen en na het opstijgen viel ik ook in slaap. Vraag me niet hoe, want onze voorburen waren 5 mannen die te veel selfies maakten en die mega luidruchtig waren, hahah. In Brussel Charleroi stond onze Zeeuwse butler (zoals Ayumi hem noemt), oftewel papa op ons te wachten. Papa had mijn bagage en te veel eten meegenomen, dus we waren allebei blij. Ik was onwijs blij om mijn spullen eindelijk bij elkaar te hebben en natuurlijk om papa eventjes te zien. Na een uur waren we op Zaventem en heb ik papa weer gedag gezegd. Mijn knop Zeeuws ging weer om naar Nederlands, en Ayumi bevestigde wat vele mensen buiten Zeeland zeggen: ze voelde zich net een buitenlander toen wij aan het praten waren, hahaha. Op Zaventem hadden we meer geluk met onze koffer en konden we beiden gelijk doorlopen. In het vliegtuig in Porto hebben we nog wat verder geslapen en in Porto zelf kon Ayumi gelijk weer haar Portugees oefenen, want we moesten metro kaartjes zien te scoren. Nadat we waren aangekomen bij Sao Bento, hebben we de bus gekomen en kwamen we rond 4 uur aan bij ons verblijf. Daar stond de vrolijke Portugees Tiago op ons te wachten, die vol enthousiasme aan het vertellen was over de stad en wat we allemaal moesten zien. Bij mij ging het meeste langs me heen, ik was 32 uur wakker en had misschien 1,5 uur geslapen. Hierna hebben wij onze spullen uitgepakt en zijn we om eten gegaan, gekookt en gedoucht. Om 9 uur lagen we in bed, en pas 12 uur later werd ik weer een keertje wakker.

Dinsdag, onze eerste dag van het surfen! Tegen 11 uur gingen we, samen met de Duitse Tyra en Till en de Franse David op pad met onze surfinstructeur Bruno naar Matosinhos. Matosinhos is een plaats naast Porto en nog geen 5 minuten met het surfbusje, een volkswagen. Helaas niet mijn favoriet maar toch, hahah. Wat wel mijn favoriet was, was de kleur van mijn surfboard: lime groen!!! Bij het strand aangekomen, hebben we de golven gecheckt en bleek dat we nog tot 2 uur moesten wachten, i.v.m. te kleine golven en de getijden. We zijn om de tijd te doden naar de surfwinkel gegaan om een robe te kopen, een soort van handdoek zodat je makkelijk kan omkleden (kijk op google). Hier werd Ayumi helemaal blij, want ze hadden Achai. Ayumi is opgegroeid in Brazilië en naar Nederland verhuisd. Achai is ijs van een speciale vrucht, dat Ayumi uit Brazilië kende. Hierna zijn we nog even het stadje ingelopen en tegen 2 uur mochten we onze wetsuits aandoen. Hierna konden we naar het strand lopen (waar we eigenlijk gewoon naar toe gewaaid werden door de wind), mochten David en Tyra al het water in en kregen wij uitleg over veiligheid (Till was al weg, want die vloog die dag weer terug naar Duitsland). Hierna deden we een warming up en mochten we het water in. De eerste 3 oefeningen mochten we nog niet staan, maar moesten we leren balanceren op onze buik. Min absolute favoriet was de ‘Eagle’, waarbij je je handen los moest laten. Dat was wel mijn geluksmomentje van de dag, als een vogel door het water vliegen (leek wel een pinguïn, hahaha). Hierna leerden we 2 manieren om op te staan, 1 waarbij je gelijk opspring en 1 waarbij je het in 3 stappen doen. Bij de 3 stappen doe je het volgende: (1) armen strekken (net als je push-ups wilt doen), (2) achterste voet van voren zetten, (3) voorste voet neerzetten en handen loslaten. Het staan lukte, tot grote verbazing bij ons allebei. Onze eerste dag was meer dan geslaagd.

Woensdag, onze 2e surfdag zou om 12 uur beginnen dus zijn Ayumi en ik op de ochtend naar Parque e Jardim da Fundacao Serralves. Dit was een park, dat volgens Tiago maar 20 minuten lopen was. Dus niet, hahah. 40 minuten later waren we er een keer en terwijl we dachten dat we moesten betalen, lieten ze ons gratis binnen. Binnen in het huis was er moderne kunst, maar we waren vooral voor de tuinen gekomen dus zijn we naar het park gegaan. Dit was erg mooi aangelegd. Er is een bijzonder verhaal achter dit huis en park; het is aangelegd door een familie, maar ze hebben er maar 1 jaar kunnen wonen omdat het te kosten te hoog werden. Hierna zijn we terug gelopen en bleek dat Bruno het surf schema een uur had vervroegd, we waren even bang dat ze ons waren vergeten maar dit bleek niet het geval te zijn. Ze stonden nog buiten een party tent te zetten en we konden nog op het gemak onze spullen pakken. Rond 12 uur vertrokken we, dit keer met 2 nieuwe Duitser Jan en Simon uit Keulen, eerst naar Matosinhos waar er geen goede golven waren en zijn we verder gereden 20 km boven Porto. Hier waren de golven ook nog niet goed, om niet de hele tijd in het busje te zitten hebben we een kleine sight seeing tour in de omgeving gedaan en hadden we nog een half uurtje vrije tijd. Toen maar ff snel een tosti gegeten en weer terug naar het strand, nu waren de golven beter en dus mochten we weer los gaan. De wind was weer onwijs hard, maar mijn stand-up techniek was perfect volgens Bruno dus mijn dag kon niet meer stuk. Na 2 uur in de golven, gingen we het water weer uit en terug richting Porto.

Donderdag onze 3e dag, meestal de dag dat je het meest vermoeid ben en dat bleek bij mij wel te kloppen. Het surfen ging wel goed en ik moest steeds minder denken voor het opstaan, maar hield het niet mega lang vol omdat mijn armen op een gegeven moment echt geen zin er meer in hadden. Mijn voeten stonden dit keer wel de goede richting op, niet naar de punt van het surfboard maar naar de zijkant zoals bij snowboarden. We hadden vandaag gelukkig wel minder wind, wel regenachtig maar de golven waren wel goed. Na 2 uur het water uit, thuis hadden Bruno de open haard aangezet en op de avond hebben we lekker chill gedaan.

Voordat we gingen surfen kwamen er een paar jongen van Porto vragen of we met z’n allen mee wouden doen aan een Bar Crawl (kroegentocht), waarbij we het uitgaansleven van Porto zouden meemaken die avond. We moesten er even over nadenken, want we waren allemaal zwaar brak na het surfen elke avond. Rond 11 uur gingen we naar het strand, waar de golven goed waren en waar Bruno ons ging filmen zodat we konden zien wat goed en fout ging. Het weer was goed en na 3,5 uur gingen we het water uit. Eenmaal terug bij het huis kregen we onze surf kunsten te zien en iets wat mij telkens niet helemaal lukte was om ver te komen in de golven, staan lukte wel maar binnen een no-time lag ik er weer wel vanaf. Mijn probleem: ik stond te recht. Het hielp erg om te zien hoe je surft, niet heel charmant maar wel goed. Hierna is iedereen gaan douchen en besloten we de Bar Crawl te doen. Mijn linker enkel was al wel gevoelig toen ik het water uitkwam, maar naar het eten liep ik helemaal niet meer lekker. Om toch te zorgen dat ik niet te lomp door Porto zou hinken bij de Bar Crawl ben ik ff naar de apotheek gegaan om steunverband en kon ik mijn EHBO skills eens op mijzelf oefenen. Tegen 10 uur waren we, Ayumi, Tyra, Simon, Jan en Cornelius (Cornie noemde hem) in het centrum waar we door de jongens werden opgehaald. Het werd een gezellig avond, waarbij ik mee hinkte met de groep en op mijn stoel zat mee te dansen (mega sexy, hahaha). Het hoogtepunt van de avond was in bar 4, want in bijna elke bar kon je wel eten kopen en hier kon ik mijn geluk niet op: ze hadden Portugese kroketten!!! Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik gek ben van kroketten en dat ik naast kaas ook kroketten mis als ik in het buitenland zit. De kroket was lekker, niet zoals ik die van Nederland kende maar hij was prima en dus heb ik er nog maar eentje gegeten, hahaha. Na de laatste bar gingen we tegen 1 uur naar de club, waar we gedag zeiden tegen de 2 jongens, waarvan we allemaal denken dat ze broers waren aan hun kapsel te zien. De grap van de avond was, dat Ayumi deed alsof ze geen Portugees kon. Je moest hun gezicht zien toen het tegenovergestelde bleek te zijn, hahaha. In Nederland (Wales ook, trouwens) is iedereen al van het padje af tegen 1 uur en is de club helemaal vol met mensen. In Porto stonden wij heel awkward met zijn zessen op de dansvloer. Tegen half 3 werd het een beetje drukker, ik had het wel een beetje gezien ook omdat mijn voet met de minuut minder blij werd en Jan had blijkbaar ook iets fout gedaan met zijn linkervoet. Samen met Ayumi namen de taxi terug, bij thuiskomt heb ik gelijk ijs er opgelegd en omdat Jan al de hele avond zat te hamsteren had hij ook nu nog honger, dus heeft ie pannenkoeken gebakken (happiness).

Het weekend hadden we geen surfles, maar mochten we wel de spullen gebruiken. Tegen kwart voor 10 waren Ayumi en ik beiden wakker, en omdat ik het bloedheet had (deels omdat ik verbrand was) wou ik wel graag gaan surfen en mijn voet voelde ook een stuk beter. Samen met David zijn we naar het strand gegaan om daar 1,5 uur te surfen. Het surfen ging een stuk beter en de tip van Bruno heb ik gelijk toegepast wat er voor zorgde dat ik de meeste golven tot het einde kon pakken, ik was mega blij. Omdat we geen lessen hadden, hadden we geen busje en moesten we 30 minuten lopen. Na een douche zijn we naar het centrum gegaan, waar we naar Sao Bento Railway Station hebben bezocht en andere gebouwen hebben bekeken. Sao Bento Railway Station is echt zo mooi, het lijkt net een museum. In het winkelcentrum ging David zijn eigen pad en zijn we de anderen ook nog tegengekomen. Tegen 7 uur zijn we met een taxi naar een Braziliaans restaurant gegaan, waar Ayumi graag heen wou dit omdat het all-you-can-eat is en natuurlijk Braziliaans is. Bij aankomst bleek de teleurstelling dan ook groot, toen bleek dat het restaurant gesloten was. In de omgeving waren niet veel eetgelegenheden of ze zagen er te chic uit en omdat we er beiden naar uitkeken, hebben we ff op internet gezocht en bleek 1 km verderop toch ook een Braziliaan te zitten. Gelukkig was er hier ook all-you-can-eat en het was echt superleuk! Eerst wat voorgerechtjes, en daarna het hoogtepunt: het vlees. Ze kwamen met spiesen aanzetten en haalden daar het vlees vanaf, en kregen ook nog groenten en aardappelen en rijst enzo. Het was echt superleuk en gezellig! Natuurlijk ook een Braziliaans drankje gedaan Guarana, wat een limonade is. We zaten zo onwijs vol dat we geen toetje mee op konden en zijn rollend naar huis gegaan. Thuis hebben we lekker op de bank gehangen en een surf film gekeken.

Op de zondag zijn we met Tyra, Jan, Simon en zijn zus Faya (ofzo), en de Italiaanse Frederike naar het strand gegaan om te surfen. Om half 12 waren we ongeveer begonnen, om 1 uur ging Tyra weg omdat ze naar het vliegveld ging om weer naar huis te gaan. Tussendoor hebben we een paar kleine breaks gehouden en zijn we vervolgens door gegaan tot en met 4 uur. Het surfen ging goed en het was erg gezellig. Op de avond hebben we ons eten opgemaakt, onze koffer weer ingepakt en nog maar eens MTV met z’n allen gekeken in de woonkamer.

Maandag was het alweer de laatste dag In Porto. Tegen half 12 waren we op het strand. Omdat ik rond kwart over 2 het water uit wou, omdat ik de trein moest halen aan de andere kant van Porto naar Lissabon en mocht ik het water al in en moesten de mensen die net waren aangekomen (meeste waren beginners) nog even wachten, omdat de golven voor hen nog niet ideaal waren. Het surfen ging super goed, helaas vloog de tijd zo voorbij en voor ik het wist was het al kwart over 2. Nog 3 laatste golven, die goed gingen en toen nam ik afscheid van Ayumi en bedankte Bruno voor de surflessen en alles wat ik had geleerd. Ayumi liet ik achter in Porto en zij vloog net als mij op de woensdag terug, niet naar de Uk maar naar Nederland om daar een weekje te zijn. Ik was natuurlijk veelte op tijd bij de trein, maar had nog even wat kunnen eten en heb vervolgens een mooie treinreis gehad door Portugal naar het prachtige Lissabon. Ik ben de grootste sukkel met metro in grote steden, maar het is allemaal helemaal goed gegaan. Tegen half 9 was ik bij mijn hostel, waar ik om 9 uur kon aanschuiven voor een gratis maaltijd.

De volgende dag ben ik Lissabon ingegaan. Mijn plan was om rond kwart voor 9 door te gaan. Het ontbijt zou om 8 uur, half 9 klaar staan maar dit bleek niet het geval te zijn. Degene die het ontbijt zou doen was te laat wakker geworden, geen excuses en deed lekker op zijn gemakje om de pannenkoeken te bakken. Na 2 pancakes ben ik vandoor gegaan, ik wou de stad zien en had geen zin om nog langer te wachten op pancakes want dat kon nog wel even duren hoe hij bezig was. Iets na 9 ben ik te voet op pad gegaan. Door de Avenida da Liberdade een lange straat met veel bomen, hoge huizen en een van de hoofdwegen (denk ik) van de stad. Toen ik tegen het einde van de straat een trammetje zag, ben ik daar heen gegaan en ben hiermee met wat ouders en kinderen mee de heuvel opgegaan. Het was echt fantastisch, oude trammetjes, houten bankjes: je waande je terug in de tijd. Vanaf hier ben ik doorgelopen naar Carmo Convent wat een oude kathedraal moest zijn geweest, maar helaas nog gesloten was. Vanaf hier ben ik naar beneden gelopen richting een plein met het standbeeld van koning John I. Ik kon vanaf hier goed het kasteel zien, dat hoog op de bergen was en hoopte om de tram, maar daar stond een rij van 50 meter. Dat werd hem dus niet, dus heb ik de trappen genomen. Door de smalle straatjes kwam ik bij het kasteel te recht en heb in die omgeving nog rond gelopen totdat ik ben een uitzicht punt kwam over de stad. Het was zo onwijs mooi, de verschillend huizen en gebouwen waarbij je duidelijk de oude stad en het nieuwe gedeelte kon zien. Hier een Sprite gedronken en een cakeje gegeten, om mijn pad te vervolgens langs een mooie kerk en door allerlei smalle straatjes. Het was al bijna 12 uur en dus besloot ik om de wijk Alfama achter me te laten en richting Praca do Comercio te lopen, een groot plein wat wel wat weg had van het San Marco plein. Hier een stel op de foto gezet, naar de toeristen informatie om te vragen welke tram ik moest hebben naar de wijk Bélem en vervolgens in een overvolle en oververhitte tram richting Bélem gegaan. Het was op dat moment al boven de 20 graden, dus bloedje heet in de tram. Bij Mosteiro dos Jerónimos ben ik uitgestapt, een groot gebouw dat een klooster is geweest. Ik wou hier graag naar binnen, maar er stond ene rij van zeker 30 minuten en het was bloedheet. Ik was al rood verbrand op mijn gezicht en handen, maar had geen zin om het erger te maken. Dus ben ik door de tuinen voor het klooster gelopen, langs Padrao dos Descobrimentos om vervolgens naar ijsje te scoren en verder te lopen naar Torre de Bélem. Hier heerlijk van de zon genoten en weer terug gelopen naar het klooster, nu had ik wel geluk want de rij was maar 10 minuten lang, waarvan 5 minuten in de zon. Eenmaal binnen was het echt prachtig, het gebouw is gebouw uit kalksteen. Het is samen met Torre de Belém een van de gebouwen van de werelderfgoedlijst van UNESCO, wat ik heel goed snap. Het is gebouwd in 1502 en nog steeds in goede staat, ondanks een zware aardbeving in 18e eeuw. Na een uurtje te hebben rond gelopen heb ik mijn pad vervolgens met de tram terug richting het centrum. Blijkbaar was ik te vroeg uitgestapt, want ik dacht dat ik bijna in het centrum zat, dus wou ik nog even met tram 28 mee. Hier stapte ik na een paar haltes uit en dacht nog vlakbij het centrum te zijn, na een parkje te hebben bezocht en ik terug wou lopen kon ik niet meer vinden waar ik was op de kaart en bleek een stuk verder te zijn in de stad. Maakt niet uit, weer een mooi park en kathedraal gezien en vervolgens met tram 28 terug naar het centrum. Deze tram was niet heel erg vol met mensen, dus genieten van de open ramen en een de omgeving. Eenmaal in het centrum, ben ik het nieuwe stad gedeelte in gegaan en heb op de Rua Augusta heerlijke pasta met seafruit gegeten met Ice Tea Mango! Hierna ben ik op mijn gemakje terug gegaan mijn hostel waar ik rond half 8 weer aankwam. Hier heb ik een douche gepakt, al mijn spullen ingepakt en op tijd mijn bed in na een hele lange dag lopen.

Woensdag 1 april, helaas geen grap want ik moest al vroeg mijn bedje uit om naar het vliegveld te gaan. Ik was op tijd op het vliegveld, waar ik in het vliegveld met een oudere Spaanse vrouw zat. Haar geholpen met haar koffer in het schap te doen en met handen en voeten aangegeven waar ik vandaan kwam en dat zij Spaans was. Omdat ik stront verkouden was en als een zeehond aan het hoesten was, gaf ze me een snoepje en gelukkig ging de rest van de reis het wel wat beter. Bij de landing weer geholpen met haar koffer en afscheid genomen. In de bus naar het station in Liverpool, had ik nog een Spaans meisje. Ze was behoorlijk verdwaald, had geen idee waar ze heen moest en haar Engels was ook niet te best, gelukkig had iemand van het vliegveld haar geholpen hoe ze bij haar bestemming moest komen. Ik moest gelijk aan Julen (mijn Spaanse huisgenoot) denken, want die was dus ook mega verdwaald, kon geen Engels en wist niet waar die heen moest toen hij in de UK aankwam. In Liverpool was het weer nog te doen, en toen kwam ik weer terug in Wales. Prachtige treinreis langs de kust, maar zo onwijs koud toen ik buiten de trein kwam.

Dit was mijn surf avontuur in Portugal, wat echt de moeite waard was en ik ga zeker verder met surfen. Het is zo verslavend en Portugal is echt prachtig. In een uurtje ongeveer komen de meiden en Patrick langs, dus snel wat koken en hun een warm welkom geven!

Groetjes!

Leuke feitjes:
- Reizen in de toekomst en weer terug. Hier in de UK is het een uur vroeger, Brussel is een uur later en weer naar Portugal is dezelfde tijd als UK. Oftewel we bleven onze klok verzetten, hahah.
- In Portugal gaan ze meestal pas uit tegen 2 uur half 3.
- Ze zitten voordat ze uitgaan met zijn allen alcohol te drinken in de straat, dat is geen probleem en de politie zegt er niks van.
- Bruno onze instructeur heeft nog gesurft voor het Portugese surfteam en was 2e best van zijn team!
- Als je denkt dat Portugees hetzelfde klinkt als Spaans, het is niet zo. Het klinkt rustiger, maar ook (wat een Amerikaan en Italiaanse vonden) als Russisch.