Ter land, ter zee en in de lucht.

Mooie wandelingen door de bergen en de colour run op het strand, voor het eerst windsurfen en…. met een gemiddelde van 100 km/u naar beneden gevlogen van de 1530 meter lange zip-line, wat tevens ook de snelste van deze aarde is en langste van het Noordelijk halfrond.

Inderdaad ik ben niet gek geworden, hahahaha. Zip-lines (NL= kabelbaan) vind ik fantastisch, je zo vrij voelen als een vogel en toen ik hoorde dat in Bethesda, 20 km van Bangor de langste kabelbaan van het Noordelijk halfrond is, moest en zou ik dit doen terwijl ik hier ben. Wat het extra bijzonder maakt, naast dat ie zolang is is dat je liggend naar beneden gaat, net als een vogel. Maandag 4 mei moest ik tegen kwart voor 8 bij Zip World zijn, alles ondertekenen en vervolgens een heel charmant pak aan mogen doen. Na wat informatie gingen we naar de ‘Little Zipper’, dit was onze test kabelbaan om het gevoel te krijgen van het liggend naar beneden gaan aanvoelt. De ‘Little Zipper’ was maar: 420 meter lang, maximale snelheid was 65 km/u en het hoogste boven de grond is maar 14 meter. Ik was als laatste aan de beurt, ze maakte je vast en natuurlijk toen ik helemaal goed vast zat moest ik nog wachten, want beneden waren ze nog niet klaar, hahaha. Na het aftellen ging ik, het was toen al een fantastische ervaring en een prachtig uitzicht en bij aankomst beneden kon ik niet wachten voor de grote zip line. Tijdens de rit naar boven werden we geïnformeerd over de omgeving en de quarry waar de zip-line in lag. De quarry is waar ze steen uit de bergen hakken om daarvan dakpannen te maken. Eenmaal boven zouden de mensen tussen de 70 en 80 kg de guinea pigs zijn, dit waren de mensen die als eerste moesten gaan om te zorgen dat kabel goed was qua gewicht verdeling ook omdat we als eerste waren. Ik was een van de gelukkige, die bij deze groep hoorde en ik moest dan ook als tweede naar beneden. Het ging twee keer zo snel, waarschijnlijk tussen de 90 en 100km/u en het uitzicht was verbluffend, zo fantastisch. Eerst over de quarry en vervolgens over een meer, dan hoop je dat je telefoon daadwerkelijk goed in je buidelvakje van je pak zit hahaha. Tegen het einde moest ik net als bij de ‘Little Zipper’ mijn armen als een vogel doen, om te zorgen dat ik wat zou afremmen. Binnen een minuut was het voorbij, het was echt fantastisch en zeker de moeite waard om vroeg mijn bedje uit te komen. Eenmaal beneden moest ik mijn spulletjes weer afgeven en ben ik het centrum van Bethesda ingelopen om daar op Ayumi, Maria en Joanna te wachten. Tegen elf uur zijn we naar het meer LLyn Ogwen gelopen, de weg er naar toe was echt supermooi; vele watervallen, nog meer schapen en een fantastisch uitzicht over de vallei. De meer viel nogal tegen, vele toeristen maar wel onwijs helder water. Hier hebben we gepicknickt en zijn vervolgens hier nog via een smalle rotswand naar een hoger gelegen meertje gelopen. Dit was een avontuur op zich, niet altijd de pad gevolgd en langs de koeien, haha. Tegen kwart over 4 waren we weer bij het dorp en zijn we weer naar huis gegaan, het was een mooie wandeling en een fantastische zip-line. Ik heb een filmpje erop gezet, ik ben het niet maar dan heb je een idee hoe het eruit ziet. Ik heb wel een filmpje van mezelf, maar die wou niet uploaden.

Naast deze avonturen hebben we ook nog Ayumi en haar kamerdeur, ze hebben de laatste tijd nogal wat issues gehad. 3 weken geleden hoorde wij (Julen en ik) knoerhard Ayuni: NEEEEEE roepen, wat bleek haar kamerdeur was dichtgewaaid omdat haar raam openstond en haar sleutel lagen nog binnen in haar kamer. Het kon nog erger want onze huisbaas was in London en kwam pas na het weekend terug, enige optie die over was om een ladder scoren en dat ze via de ladder haar kamer in zou klimmen. Gelukkig, was daar de redder in nood: onze buurman en konden wij (Julen, de buurman, mensen op straat en ik) ons weekend met leuk leedvermaak beginnen, echt we kwamen niet meer bij en vele mensen wisten niet wat er aan de hand was bij ons in de straat. Ik weet van mezelf dat ik supermakkelijk mijn sleutel kwijtraak (mensen die met mij in 1 huis hebben gewoond kunnen dit bevestigen) en omdat ik op de begane grond woon, niet de hele dag mijn raam kan openlaten anders komen er inbrekers binnen, had ik bedacht in de eerste week dat ik hier woonde om mijn sleutel in een schoen te stoppen in de gang en als mijn deur zou dichtvallen ik niet daar zou staan en niet meer binnen zou kunnen. Het is me 1x gebeurt en ik was heel erg blij met mijn zelf en mijn schoen idee. Ik had tegen Ayumi gezegd dat dat misschien een idee voor haar was, maar nee het zou niet meer gebeuren tot precies 2 weken later ze de deur zelf dicht doet en we weer heel hard door het huis NEEEEE hoorden. Ja wor, de sleutel lagen weer binnen. De buurman was weer de held, en waarschuwde ook dat ze een sleutel moest gaan bijmaken. Vanaf die dag staat er een laars voor Ayumi haar deur met de sleutel zodat ze toch naar binnen kan.

En dan hadden we nog windsurfen met de windsurf club op woensdag 15 mei. Ik had nog nooit gewindsurft en toen de windsurf club een tripje organiseerde leek het ons leuk om eens te proberen. Bij het prachtige strand van Colwyn Bay mochten, werd het met de meter dichterbij de zee grijzer maar dat mocht de pret niet drukken. Na een introductie op het strand van Ewan (geen idee hoe je het uitspreekt. Grappig feitje, zijn hoofd leek op die van Channing Tatum, wel alleen zijn hoofd), moesten we met z’n tweeën te gaan staan op 1 board. Te grappig natuurlijk en ja hoor, ik lag als eerste onderuit. Na dit waren we iets meer opgewarmd van het koude water, helaas dachten mijn tenen daar iets anders over op het moment dat ik stond op mijn board, want natuurlijk kreeg ik kramp. Gelukkig hield dit op een gegeven moment op, maar net toen het goed ging hield een hele belangrijk factor er mee op namelijk de wind. Daar sta je dan heel leuk op je wind surfboard met geen wind en toen de golven begonnen te komen, was het meer een spelletje van hoe lang kan ik blijven staan dan überhaupt vooruit gaan. Na 3 uur in het water hielden we het voor gezien en na een warme douche zijn we naar huis gegaan. Windsurfen, ik geloof best dat het leuk kan zijn maar er moet echt wind staan want ik vond d’r nu weinig aan.

Wat zeker leuk moest zijn was … the most colourful run in the world: the colour run! Via Facebook had Ayumi ontdekt dat er een colour run op het strand van Rhosneigr, dus aangemeld maar helaas bleek het vol te zijn. Nadat ze 50 extra plekken hadden vrijgegeven konden we mee doen. En dan nu het vervoer nog. Want Rhosneigr, een gat dat qua openbaar vergelijkbaar met Cadzand in het weekend, oftewel dat wordt lachen met de twee dutsjes die altijd veel geluk hebben met het openbaar vervoer. Via de Facebook pagina hadden we gezien dat iemand die we kende van het SUPpen (stand-up paddling) dat zij ook ging, we hadden gevraagd of ze misschien nog plek had in de auto. Helaas was dat niet het geval, maar hebben we een berichtje geplaatst op de Facebook pagina en hadden we 2 mogelijke mensen. Met Lee (de eerste persoon die had gereageerd) zijn we meegegaan en zijn we om half 9 opgehaald bij de Lidl. Lee zou met zijn vriendengroep het doen, had zich aangemeld maar aan het einde van de rit was hij de enige die op tijd had aangemeld. Voor die ochtend had hij ons als vrienden, dan liep ie het toch niet alleen. Veelte op tijd waren we, bewolkt en veel wind en na het aanmelden ging het natuurlijk regenen. Gelukkig moesten we toch nog 45 minuten wachten voordat we mochten starten, en rond 10 uur was de regen weg. Muziekje aan, de gekleurde poeder vloog al alle kanten op en iedereen was er klaar voor. In groepjes mochten we van start, na 2 groepen mochten wij ook gaan. Met roze en blauw over ons heen rende we de helft van de eerste kilometer en bij elke kilometer kreeg we weer een kleurtje over ons heen; geel, rood, blauw, groen en roze/paars. Het was zo leuk, iedereen was zo blij met de kleurtje, mensen die aan de kant stonden en wij doen alsof we de marathon rende (we rende denk ik de helft, de rest op het gemakje), echt fantastisch. Ik heb echt een mega hekel aan hardlopen, maar dit was fantastisch om te doen en echt ik ga het zeker nog eens doen. Het leuke is dat het niet om je tijd ga, van alle leeftijden doen ze mee en ze houden geen tijd bij, als je maar zoveel mogelijk kleurtjes over je heen krijg dat is het belangrijkste. Bij elke kilometer dat we verder waren en waar ze met het kleurtje stonden, renden we er naar toe alsof we de hele tijd hadden hardgelopen (not), hahaha. De grootste grap is dat we waarschijnlijk nog op televisie komen omdat we door de zee rende (alleen de een golf, stelde niks voor, hahah) en omdat we uit Nederland kwamen, waar vandaag Moederdag is hebben we iedereen fijne Moederdag gewenst. Het wordt op een Welshe tv-zender uitgezonden, dus we zullen er veel van snappen (not), maar toch wel heel erg grappig. Op de terugweg hebben we Lee bedankt en zijn nog ff naar de Lidl (ja met alle kleurtjes op ons gezicht) om boodschappen geweest, het was zo grappig hoe mensen ons nakeken maar het kon ons niks schelen, hahaha. Ayumi heeft een filmpje gemaakt, kijk op: https://www.youtube.com/watch?v=k26UCR9HAT8&fb_action_ids=10153015372127663&fb_action_types=og.shares&fb_source=other_multiline&action_object_map=%5B913286905384926%5D&action_type_map=%5B%22og.shares%22%5D&action_ref_map=%5B%5D

Dit was het weer van de laatste weken, voornamelijk hele veel geleerd voor de toetsen maar toch ook nog leuke dingen gedaan zoals je hier boven heb kunnen lezen. Oja, ik kom 1 juni weer terug naar Nederland en er liep net een eekhoorn door de tuin .

Leuke weetjes!
- Bij de langste zip-line ga je liggend naar beneden, dit geeft je niet het gevoel in je maag zoals je dat soms bij een achtbaan hebt.
- Hoe wij weten of het goed weer buiten is, heel simpel: alle meiden lopen in veelte korte broekjes of jurkjes (zie-poes-net-niet categorie) en de jongens lopen erbij in een veelte bloot hemdje en een korte broek (MTV’s programma The Valleys taferelen). Korte broeken zijn hier wel enigszins normaal, zelfs als het regent dat het giet lopen de jongens nog rond in een korte broek. En op de vraag hoe wij weten dat het in Nederland goed weer is, nog simpeler je hoeft niet eens je raam door te kijken: Facebook, instagram en zelfs de Nederlandse nieuwswebsites ontploffen met berichten over terrasjes, ijsjes, zon en ja het is toch zo warm. Het Nederlandse gezegde ‘Doe maar normaal, dan doe je gek genoeg’ gaat niet op tijdens die dagen.
- Moederdag wordt in de UK in maart gevierd, dus niet gelijk met ons.
- 16.358 mensen wonen in Bangor resident + 10.000 studenten, 46,6% lokale bevolking spreek Welsh.
- Ik ben weer een schelpen collectie begonnen net als in Zuid-Afrika. De schelpen die je hier vindt zijn vooral de shell schelpen, heel erg mooi en leuke steentjes.
- The CAT: dat is onze fantastische buurkat, die elke dag 100x van de ene kant van de buren naar de andere buren loopt door onze tuin. Hij is wit met een lapjeskleur en als je in de woonkamer zit zie je hem altijd vanuit je ooghoek voorbij komen, heel sneaky. Als we hem iedereen keer dat ie door onze tuin zou lopen 1 pound zou moeten betalen hadden we heel wat gratis tripjes kunnen doen.